Το ίδιο βράδυ που ολοκληρώσαμε τις παραστάσεις στο "Χωριό των Ποιητών", γονείς και καθηγητές που συμμετείχαμε αποφασίσαμε ότι μας άρεσε και θέλαμε να πάμε λίγο παρακάτω αυτό το ταξίδι. Έτσι δημιουργήσαμε τη θεατρική ομάδα ΤΑΡΙΑ (Teachers And Parents In Action). Μία ολόκληρη σχολική χρονιά, με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Βαγγέλη Βαροτσάκη, δουλεύαμε τη θεατρική παράσταση "Οι Φασουλήδες του Κατσιπόρα" του Φ. Γκ. Λόρκα. Τέσσερις παραστάσεις τον Μάιο του 2017 που στην αρχή και στο φινάλε τους εμπλέκονταν με τρόπο καθοριστικό και οι μαθητές...
Οι Φασουλήδες του Κατσιπόρα σε μια ιδιαίτερη φωτογράφιση από τον συνάδελφο Αργύρη Δρόλαπα
Λίγο πριν την πρεμιέρα των παραστάσεων ένιωσα την ανάγκη να αφιερώσω στους φίλους μου στην ομάδα ένα φωτογραφικό λεύκωμα της πορείας μας...
https://issuu.com/iouliakarydi/docs/____________________________________211f0f92578161
Ένα βίντεο από τις πρόβες μας...
Ένα βίντεο από τις πρόβες μας...
Άλλοι σύνδεσμοι με βίντεο από τις πρόβες και τις παραστάσεις μας...
Έγραψαν για εμάς...
Και μία αφιέρωση...
Με το τέλος των παραστάσεων ήρθε με mail στα μέλη της ομάδας μια ιστορία γραμμένη από τον φίλο και συμπορευτή στην ομάδα ΤΑΡΙΑ, Βασίλη Παναγιωτόπουλο (πατέρα Χρήστου και της Άννας). Η ιστορία αυτή μας έκανε να χαμογελάσουμε και να κλείσουμε στο κουτί της μνήμης της μαριονέτες του παραμυθιού...
Μικρό Επιμύθιο των Φασουλήδων
Το βράδυ της γιορτής του γάμου της ξεκίνησε για τη Ροζίτα μία απρόβλεπτη
πορεία. Πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας δοκίμασε για πρώτη φορά ημίγλυκο
κρασί της Μάλαγας και από τότε δεν το εγκατέλειψε ποτέ! Αμάθητη μέχρι
τότε στο πιοτό, παραδόθηκε αμαχητί στη νέα ηδονή. Παραμελώντας
κεντήματα, σύζυγο και σπίτι γίνεται ο μύθος των καπηλειών της
Ανδαλουσίας, όπου για να εξασφαλίσει το ημίγλυκο της ημέρας, στήνει
αυτοσχέδιες θεατρικές παραστάσεις, έμπλεες ακολασίας και ηδονισμού. Η
ιστορία της χάνεται στις αναθυμιάσεις του οινοπνεύματος, αφήνοντας πίσω
της μόνο ένα τραγούδι που εμπνεύσθηκε για αυτήν κάποιο βραδύ ένας
μεθυσμένος, περιπλανώμενος ακορντεονίστας, όντας παραδομένος στα χάδια
μιας αιθέριας οδαλίσκης. Το τραγούδι πήγαινε κάπως έτσι «Η Ρόζα η
ναζιάρα με τα σγουρά μαλλιά…».
Ο Κοκκολίκος, παραμένοντας μια αθεράπευτα ευαίσθητη ψυχή και
εξουθενωμένος από τη διαρκή ενδοοικογενειακή βία, βρίσκει κάποιο βράδυ
το κουράγιο και φεύγει από το σπίτι παραπατώντας από την απελπισία. Για
μήνες, ίσως και χρόνια αφήνεται να τον στροβιλίζουν οι άνεμοι της
Ανδαλουσίας, χάνεται στην ομίχλη των κάμπων και παραδίνεται στις
λυτρωτικές βροχές των βουνών από την Κόρδοβα ως τα Πυρηναία. Η μοίρα
τον έφερε κουρελιασμένο και ξέψυχο στην πόρτα ενός σκοτεινού
μοναστηριού Βενεδικτίνων μοναχών κάπου στην Ιταλία, όπου άρχισε με
μανία να γράφει ποιητικά «Γράμματα προς την Αγαπημένη» με το
ψευδώνυμο Ναζίμ και με το όνομα Ρόζα διαρκώς στα χείλη του. Η παρουσία
του και το όνομα της αγαπημένης του στοίχειωσαν το μοναστήρι και από
τότε οι χωρικοί όταν αναφέρονται στο μοναστήρι εκείνο χρησιμοποιούν τη
φράση «il Nome della Rosa”.
Η δόλια μάνα, ευτυχώς για αυτήν, δεν έμαθε ποτέ για την κατάντια της
κόρης και του γαμπρού της. Το βράδυ του γάμου, θαμπωμένη από τα
χρυσάφια, τα δαχτυλίδια, τους σταυρούς και την ψαλτική του παπά, έφυγε
μαζί του σε ιεραποστολή στις νέες χώρες. Θα ζήσει τον ιερό έρωτά της
ασχολούμενη ταυτόχρονα με τον εκχριστιανισμό των ιθαγενών της
νοτιοαμερικανικής ζούγκλας. Όλες οι λεπτομέρειες της ζωή της θα μας
γινούν γνωστές από τον προσωπικό βιογράφο του αγίου εραστή της, στο
έργο του «Η Αποστολή».
Το βράδυ του φονικού ο Κουρίτο , κουκουλωμένος στη βυσσινιά κάπα του,
θα φύγει όπως ήρθε, κινούμενες στα σκοτεινά δρομάκια του Κατσιπόρρα,
αποφεύγοντας το φως του φεγγαριού. Το χάραμα θα τον βρει στο
κατάστρωμα ενός καραβιού σε μπάρκο για την Κρήτη. Φτάνοντας στο νησί
θα ασχοληθεί με αυτό που ήξερε καλύτερα να κάνει και θα γίνει έμπορος
πορτοκαλιών. Δεν θα ξαναταξιδέψει ποτέ στην Ανδαλουσία, θα παντρευτεί
στην Κρήτη και θα αποκτήσει δύο κόρες. Τη πρώτη θα την παντρέψει με
γόνο της φαμίλιας Θεοτοκόπουλου, δίνοντάς της ευχή και κατάρα να πάρει
τον άντρα της και να μετοικήσουν στην Ισπανία. Για τη δεύτερη δεν έχουν
διασωθεί ακριβείς πληροφορίες. Μία αναφορά μόνο σε ένα ξεχασμένο και
μισοκατεστραμμένο προικοσύμφωνο, που βρέθηκε από έναν σκοτεινό
αρχαιοκάπηλο συντηρητή έργων τέχνης, όπου βρίσκουμε τις υπογραφές του
Κουρίτο και ενός εκπροσώπου της οικογένειας των Βαροτσάκηδων.
Το σώμα του δράκου Κριστομπίτα έμεινε να κείτεται στην πλατεία του
Καστιπόρρα τρεις μέρες ολόκληρες, ως δημόσια και αποτρόπαιο θέαμα. Το
βράδυ της τρίτης μέρας ο δράκος θα ανασηκωθεί περήφανος, θα απλώσει τα
φτερά του, θα πετάξει στο κουρείο και παίρνοντάς στη ράχη του τη Φίγκαρο
θα πετάξει μακριά στα μυθικά Εφτά Βασίλεια. Εκεί η Φίγκαρο, «Καλίσι» στη
γλώσσα των γηγενών, θα αποκτήσει το προσωνύμιο «Μητέρα των Δράκων»
και θα εμπλακεί ενεργά στα γεγονότα τα οποία έμειναν γνωστά στην ιστορία
ως «Game of Thrones».
Όσο για τον Λιγοψύχη! Τα νυφικά γοβάκια που έφτιαξε για τη Ροζίτα τον
έκαναν διάσημο σε όλους του οίκους μόδας της Ευρώπης. Λέγεται μάλιστα
ότι εκείνο το βράδυ ακόμη και ο ίδιος ο διάβολος που κάλεσε η Ροζίτα,
γοητεύτηκε από τη τέχνη του. Για πολλά χρόνια μάλιστα στην Ανδαλουσία
λεγόταν με καμάρι η φράση «Ο διάβολος φοράει Λιγοψύχη», μέχρι που ο
ταπεινός τσαγκάρης πούλησε το brade name σε μια πολυεθνική εταιρεία
μόδας και η φράση έφτασε στις μέρες μας ως «Ο διάβολος φοράει Prada».
Και μην ανησυχείτε για την τύχη των υπόλοιπων ηρώων μας! Κάθε βράδυ
στην ταβέρνα του Συννεφοτρομάρα το κρασί ρέει άφθονο και όλοι,
Κοτραμπατήδες και Παλικάρια, γίνονται μαλλιά κουβάρια! Το Κουνούπι το
φωνάζουν πλέον για κάποιο λόγο «Σκνίπα» και κάθε τόσο οι ματιές τους
ξεκλέβουν τις σκιές στα παράθυρα, λαχταρώντας να φανεί κάποιος
μασκαράς, κουκουλωμένος…
…, κι έχοντας πάντα φυλαγμένη στην καρδιά τους μια γλυκιά πυγολαμπίδα!
ΤΕΛΟΣ
Β.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου