«Το Χωριό των Ποιητών. (Το Φως στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη)»

Και έρχεται η μαγική στιγμή τον Ιούνιο του 2016 που στην αυλή του 1ου Γυμνασίου Ζωγράφου παρουσιάζουμε σε κείμενα του συναδέλφου και φίλου Βασίλη Κατσικονούρη ένα Μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη και στα 20 χρόνια από το θάνατό του:

                                                           "Το Χωριό των Ποιητών"

μια παράσταση που μετουσιώνει το όραμα που μας εμφύσησε ο Βασίλης ο Κατσικονούρης για ένα σχολείο ανοικτό στην κοινωνία. Στην παράσταση συμμετέχουν μαθητές, γονείς και καθητηγές.

Γράφει ο Βασίλης στο πρόγραμμα της παράστασης...

"Στο χωριό των ποιητών κατοικούν παιδιά. Μιλούν απλά, καθημερινά όπως εσείς, όπως εγώ. Όμως στα λόγια και στις λέξεις τους τρυπώνει, σαν πανσέληνος, η Ποίηση. Μέσα από τα μάτια και τα αυτιά του μικρού Οδυσσέα (ο Ελύτης – παιδί) βλέπουμε και ακούμε αυτήν την ποίηση. Το πώς μεταμορφώνει όλα γύρω και μέσα μας.

Μόνο που κάποια μέρα στο χωριό αυτό έρχονται οι «μεγάλοι», οι ενήλικες. Ή μήπως είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν;…"

Η αφίσα και το πρόγραμμα της παράστασης

Οι πρόβες μιας παράστασης αξία ανεκτίμητη...

Στιγμές μαγικές που δύσκολα αποτυπώνονται σε φωτογραφίες...

      

                                                                              

Μπορείτε να δείτε ολόκληρη την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=blAWzjL11Kc&t=10s

Την επόμενη μέρα από την πρώτη παράσταση έλαβα αυτό το mail από έναν παλιό μαθητή του σχολείου που ενήλικας πια παρακολουθώντας την ένιωσε ότι ξανασυστήθηκε με το σχολείο που πέρασε έξι χρόνια της ζωής του και φεύγοντας του είχε αφήσει γλυκόπικρες αναμνήσεις.

Το κείμενο αυτούσιο είναι το εξής:

Και χθες το βράδυ με συγκίνησες

γιατί κατάλαβα πως είσαι ποιητής,

μαζί με τα παιδιά και τις πολλές γενιές,

επάνω στις πολύχρωμες κερκίδες.

Γιατί κατάλαβα ότι δε θέλει και πολύ

το δάκρυ αυτό  να βγει,

δε θέλει  και πολύ,

να πρασινίσει το ξερό τσιμέντο,

δε θέλει  και πολύ,

ν΄ ανέβεις με τα μάτια της ψυχής σου,

από τους πρόποδες  στην κορυφή ετούτου του τρελού βουνού.

Εκεί που η πινέζα μιας κεραίας,

κάποιες βραδιές καρφώνει την πανσέληνο.

Εκεί που σαν ανέβεις και κοιτάξεις,

θα δεις του Παρθενώνα το κουφέτο

επάνω στο τσιμέντινο το πιάτο αυτής της πόλης,

και θα αναρωτηθείς, πως και δεν το χες δει τόσον καιρό.

Και πράγματι δε θέλει και πολύ,

μόνον παιδιά, θρανία, έναν δάσκαλο,

και ένα γρατσουνισμένο γόνατο.

Και χθες το βράδυ με συγκίνησες,

γιατί κατάλαβα πως όλοι ξεκινάμε ποιητές,

και τέτοιοι παραμένουμε και έξω απ΄ την αυλή αυτή,

εάν πάντα τα κρατάμε ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας.

(24-6-2016.  Αφιερωμένο στην Ιουλία και τους συντελεστές της παράστασης, από κάποιον που θέλει να μιμηθεί τον μεγάλο μας ποιητή…)