Με οδηγό τη φαντασία!!!: Απριλίου 2020

Μελωδίες, στίχοι, σκέψεις, ιστορίες ζωής και φανταστικά ταξίδια. Μεγαλώνουμε, πλάθουμε φανταστικές ιστορίες με ρόλους κομμένους στα μέτρα μας και στα σύνορα της φαντασίας μας και κουβαλάμε αναμνήσεις … αναμνήσεις που τις ντύνουμε με χρώματα, πρόσωπα και νότες. Στο πέρασμα του χρόνου κάποιες γίνονται θαμπές και αχνοσβήνουν και κάποιες άλλες γυρίζουν ανενόχλητα στο μυαλό μας σαν επισκέπτες που χωρίς να χτυπήσουν το κουδούνι μπαίνουν στο σαλόνι μας και περιμένουν φίλεμα. Κι εμείς κρυφογελάμε… άλλες φορές τις μοιραζόμαστε και άλλες προσπαθούμε να τις στριμώξουμε στα μικρά κουτάκια της ψυχής μας. Κι όταν βρίσκουμε διέξοδο; Κι όταν αισθανόμαστε ότι μια μελωδία γράφτηκε για μας; Για να ανοίξει το μελωδικό κουτί των αναμνήσεών μας; Ή για να απλωθεί μπροστά μας ο ονειρόδρομος της φαντασίας μας; Αρπάζουμε την ευκαιρία και βάζουμε μουσική στη σκέψη μας… ή μήπως και το αντίστροφο; Σκέψεις στη μουσική που αγγίζει την ψυχή μας; Ένα ταξίδι μουσικής, σκέψεων, συναισθημάτων, χρωμάτων ψυχής η ζωή μας… που μας καλεί να το αποδεχτούμε ότι είμαστε εμείς οι δημιουργοί του. Ας το απολαύσουμε λοιπόν...

Έτσι ξεκινούσε η μουσική παράσταση του "Τρεις Λαλούν και όλοι λέμε...ιστορίες για τραγούδια που αγαπήσαμε". Το σκεπτικό μου, που μοιράστηκα με τα μέλη της ΤΑΡΙΑ, βασιζόταν πάνω στην πεποίθησή μου ότι κάθε τραγούδι που στο πέρασμα του χρόνου για κάποιο λόγο το ξεχωρίσαμε και το αγαπήσαμε, κάποια ιστορία μας ψιθυρίζει, κάποιο όνειρό μας ή ανάμνησή μας έχει ντύσει.

Μπλέχτηκαν λοιπόν τραγούδια με ιστορίες και μας ταξίδεψαν...

...Σε τρεις ξεχωριστές συναυλίες που γίναμε με τους θεατές μια μεγάλη παρέα και τραγουδήσαμε μαζί...
Μπαράκι της Διδότου, Βίλα Ζωγράφου, Royal Theater στην Πάτρα

Μοιράζομαι μαζί σας κάποιες φωτογραφίες και βίντεο από πρόβες και παραστάσεις

Οι ιστορίες που γράψαμε και συνόδεψαν τα τραγούδια μας...

Όταν άκουσα την καλύτερη μουσική (η μεγάλη μου κόρη όταν ήταν 7 ετών είχε γράψει στο τετράδιο Φαντασίας της αυτό το κειμενάκι...Πόσο ταιριαστό για να αρχίσει η μουσική μας!)

Όταν άκουσα για πρώτη φορά μουσική δε μπορούσα να το περιγράψω με λόγια. Από τότε που άκουσα για πρώτη φορά μουσική δε σταμάτησα ποτέ να ακούω, άκουγα κάθε μεσημέρι όταν έτρωγα και πριν κοιμηθώ. Έλεγα όταν μεγάλωσα ότι η μουσική έρχεται από τον Θεό. Μόνο αυτό. Η μουσική φτιάχτηκε για να χαλαρώνουμε και να μαγευόμαστε και όχι μόνο για να κάνουμε παραστάσεις. Για να ηρεμούμε, για να χαιρόμαστε, για να κλαίμε από τα συγκινητικά της λόγια. Ε και αυτό είναι η μουσική. Όλα αυτά τα χαρούμενα συναισθήματα.

ΤΙ ΕΠΑΙΞΑ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ - Διονύσης Σαββόπουλος

Το εργαστήριο του πατέρα μου είχε μια μυρωδιά από λαδομπογιά κ τσιγάρο- δε μενοχλούσε τότε. Ούτε κ τώρα μενοχλεί, άμα τύχει κ τη θυμηθώ· ή τη μυρίσω. Το ραδιόφωνο πάντα μουρμούραγε , χαμηλά, δίπλα. Ήταν πολυτέλεια· μαζί με τη δουλειά, που έκλεβε τις βόλτες κ τον ελεύθερο χρόνο, το ραδιόφωνο ήταν ανταμοιβή- Η βελόνα δεν σταμάταγε πάντα σωστά, κ οι φωνές πότε πότε χάνονταν, ανακατεύονταν, ξαναγύρναγαν. Κ τέντωνα το χέρι κ τον ξανάβρισκα.

Το σταθμο: δεν είχε κ πολλούς- όμως είχε τόσα να παίξει στα παιδιά. Κ στους μεγάλους... Σαν παιδί, ίσως μενοχλούσαν λίγο οι στίχοι- ή τα κουδουνάκια στη μουσική. Ή καμιά φορά η διακοπή από τη φωνή που θύμιζε πως ακούμε το δεύτερο πρόγραμμα. Κ που μετά άλλαζε τραγούδι- κ αυτό μενοχλούσε. Ίσως έβρισκα αστείες κάποιες λέξεις, όπως ο ασχημοπαπαγάλος- άσε που δεν είχα ιδέα πως τα ήξερα όλα!

Κάπου σαράντα χρόνια πέρασαν από τότε. Μα σα να μην τα κατάλαβα. Έμαθα όμως να μετράω το χρόνο τον αληθινό- κ ευχαριστώ γι αυτό τον γιο μας τον μεγάλο- κ τον μικρό.

(...κ τα ραδιόφωνα με βελόνα.)

Ελένη Γιαννάκη

ΝΑ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ - Παύλος Σιδηρόπουλος

Δεν του μιλάει. Πάλι. Έχει θυμώσει γιατί της είπε ψέμματα. Συχνά του θυμώνει.

Γιατί της μιλάει απότομα, γιατί δεν καταλαβαίνει, γιατί τη ζηλεύει, γιατί δεν του αρέσει το φαί. Γιατί λέει ψέμματα.

Κ πιο παλιά έλεγε- μπορεί κ λίγο να την παραμελούσε ή να αργούσε να γυρίσει σπίτι ή να σπαταλούσε χρήματα σε άχρηστα πράγματα.

Κ της έκανε σκηνές: όταν ντυνόταν λίγο καλύτερα, όταν καθυστερούσε στα ψώνια, όταν μιλούσε πάνω από δυο λεπτά με κάποιον άγνωστο. Όταν έβρισκε όμορφο κάποιον ηθοποιό στο σινεμά...

Πάντα υπήρχαν λόγοι για να του θυμώνει. Απ όταν γνωρίστηκαν,

δεν υπήρχε τίποτα στον κόσμο που θα έκαναν με τον ίδιο τρόπο. Μετά από κάθε καυγά, απειλούσε κιόλας πως θα τον αφήσει. Έμεινε.

Έζησαν μια ζωή δίπλα δίπλα, κ λίγο μαζί. Σιγά σιγά έμαθε να θάβει όσα της άρεσαν κ από ένα σημείο κ μετά, ξέχασε πού. Κατέληξε απλά να μην της αρέσει τίποτα.

Δεν του μιλάει γιατί της είπε ψέμματα. Πως πήρε τα χάπια του. Ενώ δε λείπει κανένα απ το κουτί. Δεν αντέχει στην ιδέα να χρειαστεί πάλι νοσοκομείο. Να περάσει βράδια δίπλα του τσεκάροντας τον πυρετό. Βάζοντάς του τη μάσκα για το οξυγόνο. Κρατώντας του το χέρι να μη νοιώθει μόνος.

Αυτό φοβάται πιο πολύ: να μην έχει ένα χέρι να κρατάει, να μην έχει κάποιον να φροντίζει. Να μην έχει κάποιον να τη θυμώνει, να την κοροϊδεύει, να τη ζηλεύει, να την βαστάει στη ζωή.

Κλαίει συχνά, γι αυτό που θάρθει.

Μπορεί στα 17 που τον γνώρισε αλλιώς να το φανταζόταν, η ζωή της όμως ήτανε. Που δεν αλλάζει.

Κ μέσα εκεί, η αγάπη της.

Σάμπως, μοιάζουν οι αγάπες μεταξύ τους;

Ελένη Γιαννάκη

ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ - Μίλτος Πασχαλίδης

Κρύβομαι. Πάντα κρυβόμουν και ας ήμουν γενναία. Ενοχές για όσα αγαπώ. Πάντα όλα στη μέση. Λίγη η απόλαυση, ένοχη… αλλά πάντα το βάζο με το γλυκό της γιαγιάς ήταν εκεί και πάντα ήθελα λίγη από τη γλύκα. Αυτό όμως πάντα δε γίνεται; Οι μεγάλοι λένε όχι και οι μικροί όσο αισθάνονται μικροί γνέφουν ναι. Έτσι γίνεται πάντα… σε όλες τις σχέσεις. Το θέμα είναι κάποιος να αισθανθεί ότι μπορεί να σηκώσει το βλέμμα και να δει τον ουρανό, χωρίς να βλέπει μόνο τα σύννεφα.

Ιουλία Καρύδη

William George Allum- Θάνος Μικρούτσικος

Το κριτήριο είναι μόνο ένα.. η ανατριχίλα..τα μηνίγγια που πάλλονται από ένταση .. το κριτήριο είναι μόνο το συναίσθημα που γεννιέται, καλό η κακό, χαρά , λύπη, θυμός.. δεν έχει,στην τελική, σημασία. Έχω ουρλιάξει μ' αυτο το τραγούδι, εχω κλάψει. Η απελπισία του έχει γίνει δική μου απελπισία,εχω κατέβει τις κρύες, μεταλλικές σκάλες στο μηχανοστάσιο του καραβιού, με τη σκέψη μου μόνο επάνω της.. Μια κλωστή ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία.. Μία κλωστή ανάμεσα στην αγάπη και στο θάνατο.. και η μουσική σ' αυτό το κρεσέντο της απόγνωσης να ζωγραφίζει τον πόνο!

Γιώργος Πιπεράκης

ΜΥΡΤΙΑ - Μίκης Θεοδωράκης

Μία νέα ζωή. Ένα παιδικό χαμόγελο. Παράθυρο στην αισιοδοξία. Όλα θα πάνε καλά αυτή τη φορά. Όπως το φανταζόμουν. Όπως το άξιζα. Όπως το δικαιούμαι. Η αγκαλιά γίνεται ακόμα πιο σφιχτή. Το παιδικό χεράκι σφίγγει περισσότερο το δικό μου. Ο χορός γίνεται κυκλωτικός. Το μοίρασμα ουσιαστικότερο. Τα χαμόγελα πιο φωτεινά… μόνιμα. Παράθυρο στη ζωή! Παράθυρο στο φως!

Σε αγγίζω...με αγγίζεις...γαληνεύουμε! Χαμογελώ... χαμογελάς...ανθίζουμε! Ονειρεύομαι... ονειρεύεσαι... πετάμε!

Ιουλία Καρύδη

ΣΑΝ ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΓΥΡΙΖΩ - Βασίλης Τσιτσάνης

Το ' χει αυτο ο Τσιτσάνης.. με ένα τρόπο μαγικό, πιάνει τη ψυχή σου και τη θωπεύει.. τη σφίγγει, την αφήνει, τη χαϊδεύει, της φυσάει συγκίνηση.. Όταν στο γάμο μου ζήτησα να ακούσω και να τραγουδήσω το τραγούδι τούτο, οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν, παρεξήγησαν.. δεν κατάλαβαν, ότι απλά, εκείνη την ώρα, η ψυχή μου ήταν ανοιχτή στο άγγιγμα..

Γιώργος Πιπεράκης

ΘΕΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ - Goran Bregovic

Είναι κάτι λίγες φορές, σα νάσαι σε όνειρο- σα να ´σαι σε μια μακριά βόλτα, αφού πρώτα ας πούμε κολύμπησες ώρες σε διάφανη θάλασσα, κ ήπιες ρακές παγωμένες στην άμμο, κ δοκίμασες αχινούς με λεμόνι κ φρέσκα χτένια, κ ένιωσες ήλιο κ αεράκι δροσερό μαζί, στο δέρμα σου, κ άκουσες λόγια τρυφερά από στόμα αγαπημένο - κ μετά έβαλες ψάθινο καπέλο κ ανέβηκες την πλαγιά.

Κ έφτασες, μέσα από θυμάρια κ φασκόμηλα, στην άκρη του γκρεμού, στο παλιό ξωκκλήσι το ξασπρισμένο- κ ήπιες νερό απ τη βρύση του, με το τσίγκινο κύπελο. Κ μπήκες μετά μέσα, στη μυρωδιά απ το λιβάνι κ την υγρασία της πέτρας, κ κοίταξες στο ψηλωμένο ταβάνι. Κ είδες άγιους κ αγγέλους να σου χαμογελάνε κ το φως, τρελό, να μπαίνει απ τα παράθυρα κ να τους ζωντανεύει.

Είναι φορές λίγες, που λες, Θεός είναι;

Κ αφήνεσαι...

Ελένη Γιαννάκη

ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΛΕΞΗ - Μάνος Χατζιδάκις
Όλοι θέλουμε ένα μυστικό σιγανά στο αυτί μας… η νύχτα κρατάει μυστικά… ο ουρανός έχει ακούσει πολλά, γι΄ αυτό τα αστέρια είναι πολλά… ένα αστέρι για κάθε μυστικό που ταξιδεύει στον ουρανό… ένα αστέρι για κάθε λέξη που μπλέκεται στα χείλη μας και δεν τολμά να βγει. Η λέξη όμως γίνεται τραγούδι που μας συντροφεύει όταν ταξιδεύουμε με τα μάτια κλειστά. Αυτή η μία λέξη... μαγική... ψιθυριστή... σιωπηλή...σα δροσερό αεράκι και σαν πνοή που ζωντανεύει τις πιο όμορφες εικόνες... εκείνες των εφηβικών και νεανικών μας χρόνων που κουβαλούσαν αθωότητα και αδεξιότητα μαζί... αυτή η μία λέξη που σταματά το χρόνο... και σε περιμένει να τον ζήσεις!
Ιουλία Καρύδη

Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ - Μακρινά Ξαδέρφια

Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ εκτελούσε το δρομολόγιο για Αθήνα, φορτωμένο με έγνοιες, ακουμπισμένες στα καθίσματα. Στη σειρά 4 , παράθυρο, αριστερά, ο Αντώνης αναμετριέται με τη μιζέρια της ζωής του.. και νοιώθει πως χάνει. Δύο θέσεις πιο πίσω, σειρά 6, παράθυρο, αριστερά, ο Κωστής δε μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο..μ' αγαπά, δε μ' αγαπά, μ' αγαπά, δε μ' αγαπά.. κι αν δεν.. απελπισία! Σειρά 12, παράθυρο, αριστερά, η Άννα, βουρκωμένη, θυμάται το χέρι της γιαγιάς να χαϊδεύει τα μαλλιά της.. τής γιαγιάς, που χθες αποχαιρέτησε, για τελευταία φορά. Κι εκεί, στη μεγάλη ευθεία, μετά το Κάστρο, ένα μπλε αυτοκίνητο αρχίζει να προσπερνά.. μια οικογένεια μέσα, γονείς, δύο παιδιά πίσω, το πολύ 15 χρονών.. γελούν, κουνιούνται, σφυρίζουν, κοιτάζονται στον καθρέφτη.. τραγουδούν.. άραγε τί; Στη σειρά 4, στην 6, στη 12..ενα χαμόγελο γεννήθηκε.

Γιώργος Πιπεράκης

ΡΟΖ ΓΡΑΒΑΤΑ - Σταμάτης Κραουνάκης
Κρυμμένα μυστικά. Αναμνήσεις. Ένα παρελθόν που βαραίνει… ανασταίνει… Μια αλλαγή που συμβαίνει μέσα, γύρω μας και δυσκολευόμαστε να δεχτούμε. Δύσκολα τα ξεκινήματα αλλά αναγκαία. Ροζ είναι τα όνειρα, ροζ τα ζαχαρωτά, ροζ και οι παιδικές σαπουνόφουσκες που σκάνε στο πέρασμα του ανέμου. Όλα είναι μια πνοή που φέρνει την αλλαγή… καλή ή κακή… η αλλαγή συμβαίνει. Το ροζ είναι μέσα μου...το κουβαλάω... λευκό της ψυχής και κόκκινο του πάθους...δύο σταγόνες πάθος και αλλάζει η ένταση...η απόχρωση...
Ίσως γι'αυτό πάντα στην τσέπη μου έχω κρυμμένο ένα μικρό ροζ φιογκάκι από την παιδική μου κορδέλα που φορούσα στα μαλλιά...για να θυμάμαι...να μην ξεχνώ τις δύο σταγόνες πάθος που αλλάζουν τη ματιά μου!!!
Ιουλία Καρύδη

ΚΕΜΑΛ - Μάνος Χατζιδάκις

Ο Πέτρος. Σαν πρίγκηπας απ την ανατολή. Όμορφος κ ευγενικός. Στητός κ συνεσταλμένος μαζί. Μιλάει καλά τα ελληνικά πια, κ λέει πως είναι χριστιανός, όπου νομίζει πως αυτό τον κάνει πιο γνώριμο. Λιγότερο ξένο. Είναι σκουρόχρωμος, μελαγχρινός, ας πούμε. Κ περήφανος που κάνει καλά τη δουλειά του. Είναι σχολαστικός κ τακτικός, συνεπής, καθαρός, χαμογελαστός. Συνήθως... Ομιλητικός. Ρώτησε προχτές την Ιωάννα αν θα πάει διακοπές με τον άντρα της . Δεν ήξερε πως δεν έχει άντρα. ´Τόσο όμορφη κ ανύπαντρη; ´ έκανε πως απορεί. ´Εμείς παντρευόμαστε μόνο μια φορά, κ αν είναι να χωρίσουμε, πρέπει να τη σκοτώσουμε ´ είπε ενώ ανεβοκατέβαζε το κοντάρι με το βετέξ. Είχε καθαρίσει τη τζαμαρία τόσο καλά που δε μπορούσε να κρατήσει το χαμόγελό του. Ήταν η μέρα πληρωμής -20 ευρώ κάθε τέσσερις φορές, κ ποτέ δεν καταδέχτηκε φιλοδώρημα. Στην Ελλάδα ήρθε πριν λίγα χρόνια, κοντά σε ένα θειο του που δούλευε εδώ. Τους δικούς του τους έχασε σε μια επίθεση αυτοκτονίας, μικρός ήτανε. Έχει μια αδερφή πίσω, μπορεί να παντρευτεί μια φορά. Ο Πέτρος, σε μια άλλη εποχή, μπορεί να ήταν πρίγκηπας. Απόγονος του Σεβάχ του θαλασσινού. Μπορεί να μην άφηνε τον τόπο του, ή μπορεί να τον άφηνε για το κλάμα των παιδιών της ερήμου. Πότε του είπαν πως αυτός ο κόσμος δεν θαλλάξει ποτέ; Ο Πέτρος το ξέρει; Ξέρει πόσο σκοτεινές είναι οι ψυχές των ανθρώπων; (Οι γείτονες με ρωτάνε συχνά γιατί δε δίνω τα λεφτά για τα τζάμια σέναν Έλληνα. Κ μουτρώνουν.)

Ελένη Γιαννάκη

ΧΡΥΣΟ ΠΟΥΛΙ ΜΟΥ- Μάνος Λοΐζος
Μόνο εγώ και ο ήλιος. Το χρυσάφι και η πορφύρα πλημμυρίζουν το δωμάτιο. Ένα μωρό στην αγκαλιά μου έτοιμο να ονειρευτεί… εγώ πλήρης και ευτυχισμένη. Κοιτώ το ήλιο που χάνεται και πάντα η ίδια σκέψη...μια δύση σημαίνει ανατολή...ένα τέλος μια αρχή...ένα δάκρυ φέρνει ένα χαμόγελο... Εγώ αγκαλιάζω το νέο... αγγίζω το χαμόγελο... Το ταξίδι του ήλιου είναι σαν το ταξίδι της ζωής... και πάντα ο ήλιος βιγλάτοράς της. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι... κλείνω τα μάτια για να ακολουθήσω τον ήλιο και να χαθώ στα χρώματά του... κλείνω τα μάτια και γίνομαι πουλί για να πετάξω στο δρόμο του!
Ιουλία Καρύδη

ΑΣ’ ΤΑ ΤΑ ΜΑΛΛΑΚΙΑ ΣΟΥ - Μιχάλης Σουγιούλ

Ο παππούς μου καθάριζε το μήλο με μια κίνηση, κ μετά τύλιγε τον κόκκινη κορδέλα από φλούδα γύρω απ τα μαλλιά μου σαν κορώνα· ή γύρω απ το λαιμό μου σαν περιδέραιο. Όταν γύρναγε απ τις παγίδες για πουλιά, μου φερνε ένα ζωντανό. Μια τσίχλα ή κανένα μικρό κοτσύφι- για να το θάψω μετά από λίγες ώρες μέσα σ ένα κουτί από οδοντόκρεμα στον κήπο. Το βράδυ για να κοιμηθώ, σκότωνε σε όλες τις ιστορίες τους δράκους κ τα στοιχειά κ τις νεράιδες που ήθελαν να μου κάνουν κακό. Κ το πρωί, όταν το ραδιόφωνο έπαιζε το αγαπημένο μας τραγούδι, με βούταγε κ με στριφογυρναγε μέχρι να ζαλιστούμε. Τα πόδια μου στον αέρα κ ο ήχος του μουσαμά κάτω απ τα παπούτσια του να με τρομάζει. Λίγο. Μετά που μεγάλωσα, μου έμαθε να χορεύω. Βαλς κ τανγκό κ χασάπικο. Όπως τα ήξερε...

Ο παππούς ήταν πάντα καλοντυμένος . Σακάκι, ζακέτα, γραβάτα. Παντελόνι με τσάκιση. Καπέλο. Έπαιζε βιολί με ένα δανεικό, του γείτονα, μέχρι να ετοιμαστεί το φαί. Ποτέ με τις πυζαμες. Όταν κόντευε πια τα 90, στραβωνε στην ευχή "να τα εκατοστήσεις" -μόνο; αγαπούσε ως το τελος τη ζωή.

Τις προάλλες, βρήκα ένα από τα γράμματα που τακτικά ανταλλασσαμε όσο πήγαινα σχολείο: "Πολυαγαπημένη μου εγγονούλα, σήμερα το πρωί το ραδιόφωνο έπαιξε το τραγούδι μας. Όμως εσυ ελειπες, κ έτσι πήρα αγκαλιά την καρέκλα κ χορέψαμε σ όλο το σπίτι".

Κ θυμήθηκα την ίδια σκέψη, Αχ, να μην έχει τίποτα νερά στο μουσαμά κ γλιστρήσει!

Ελένη Γιαννάκη

ΤΟ ΠΑΡΤΥ - Μανώλης Μιτσιάς

Ένας χορός… όλη η ζωή μας ένας χορός… εφηβικές αναζητήσεις και όνειρα… ενήλικες ματαιώσεις και προσπάθειες. Ένας χορός που όλοι θέλουμε να μπούμε και να λικνιστούμε… δράση — αντίδραση… ζωή… αρχή και τέλος. Το πρώτο σκίρτημα...το πρώτο δάκρυ...η πρώτη αναπόληση στο κενό...η πρώτη ψυχική αιώρηση στο πουθενά... από τότε πολλές φορές στο ίδιο σημείο... πολλές φορές στην ίδια αφετηρία για το ίδιο σημείο της καρδιάς!

Ιουλία Καρύδη

ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ - Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ανάγκη είναι του νου για ταξίδι.. ανάγκη να πιάσει την αλήθεια και να τη δείξει, όπως αληθινά είναι.. λίγη. .. να πιάσει την πραγματικότητα και να τη στρίψει, να τη λυγίσει.. να την αλλάξει. και μετά,η μουσική, για ντύμα..η μουσική θα πάρει το όνειρο του ενός και θα το οδηγήσει στη σκέψη των πολλών,περνώντας το μέσα απ' ' τις καρδιές... ... τραγούδι..

Γιώργος Πιπεράκης

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ - Αρλέτα
Αποχωρισμοί… αναπόσπαστοι της ζωής. Ένα καράβι σαλπάρει και παίρνει ένα κομμάτι καρδιάς. Η θαλασσινή αύρα το ταξιδεύει και το κάνει τριαντάφυλλο και νότες που ακούγονται σαν πέσει το βράδυ για να συντροφεύουν τα όνειρα. Τα όνειρα ταξιδεύουν... δίνουν φως στα αστέρια και πνοή στην ψυχή... φτάνει που κάποιος υπήρξε στη ζωή σου... φτάνει που κοιτάξατε μαζί τα αστέρια...φτάνει που τα δάχτυλα άγγιξαν το δάκρυ και το χτύπο της καρδιάς... πάντα θα είναι εκεί... πάντα η αόρατη κλωστή θα δένει τις ζωές σας και θα γυρίζει εκεί στην αρχή...που όλα γράφτηκαν για να γίνουν έτσι... χωρίς γιατί... έτσι απλά!
Ιουλία Καρύδη

ΣΟΥ ΜΙΛΩ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΙΖΕΙΣ - Διονύσης Σαββόπουλος

(Ο Γιάννης μιλάει σε ένα φίλο του)

-Όλη τη χρονιά της την πέφτω, τι θ αλλάξει αύριο; Στο λέω, δε γουστάρει. Από κοντά την είχα συνέχεια, όλο πλάκες κ αστεία, μπας κ σκάσει λίγο το χειλάκι της, κ αυτή, σα να μην είμαι εκεί. Μάσκα το πρόσωπό της φίλε- Κοίτα, τελευταία ευκαιρία, κ να ξέρεις, για σένα το κάνω: αν κ αύριο στο χορό, δε μου ρίξει ένα χαμόγελο από μόνη της, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να της μιλήσω. Αρκετά έφαγα τα βράδυα μου να τη σκέφτομαι. Τέρμα αύριο το σχολείο, τέρμα κ η Φωτεινή. Για πάντα-

( Η Φωτεινή μιλάει σε μια φίλη της- ή ίσως κ τον ίδιο φίλο που μίλαγε ο Γιάννης)

- Σταμάτα να μου λες για το Γιάννη, όλη τη χρονιά με κορόιδευε. Όποτε βρισκόταν δίπλα μου - περίεργο, αλλά συνέχεια! - έκανε ό,τι μπορούσε για να με φέρει σε δύσκολη θέση. Η μια κρυάδα μετά την άλλη. Μπορεί να μ´ αρέσει, αλλά δεν αντέχεται. Κ δε με θέλει, τελεία κ παύλα. Πού το είδες δηλαδή εσύ ότι με θέλει; Άκου: αν αύριο στο χορό δεν έρθει να μου μιλήσει σαν άντρας, ΑΝ σταλήθεια όπως λες με γουστάρει, κ να μου το πει ανοιχτά, μη μου ξαναμιλήσεις γι αυτόν. Θα είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω, κ πάμε γι άλλα. Όχι, ρε, δε θα του σκάσω εγώ πρώτη χαμόγελο, να μ' αρχίσει ψιλό γαζί πάλι;

Ελένη Γιαννάκη

ΠΕΡΙΜΠΑΝΟΥ - Μάνος Χατζιδάκις
Η θάλασσα...η θάλασσα κρατάει κρυμμένα μυστικά...τα παίρνει το κύμα όταν πρέπει και τα ταξιδεύει και τα ξαναφέρνει όταν το μυαλό και η καρδιά το επιθυμούν!
Το ξέρει αυτό ο Δημήτρης... πλάι στη θάλασσα κάθεται και θυμάται... πλάι στη θάλασσα ονειρεύεται όσα έζησε... όσα θα ήθελε να ζήσει... όσα λαχταρούσε ανομολόγητα η ψυχή του... Μόνος! Δίχως συντροφιά για να μοιράσει τη σκέψη του!
Και σε ποιον να μιλήσει; Τι να πει; Για τα αδιέξοδά του; Για τα μη και τα πρέπει που τριγύριζαν ανενόχλητα στο μυαλό του και το διαφέντευαν; Καλύτερα μόνος! Το είχε αποφασίσει... καλύτερα μόνος παρέα με το αεράκι της θάλασσας να του θροΐζει μυστικά...για ξένους έρωτες...για άλλα πάθη...για να φαντάζεται και να ζει χωρίς ενοχές στον δικό του φανταστικό τόπο...
Αυτός με "το όνειρό του"... (έτσι έλεγε την αγαπημένη του... γιατί ήταν σαν όνειρο που τον έκανε να ξυπνά με χαμόγελο και να σφαλίζει τα μάτια γρήγορα για να το ξανανιώσει) σε μια παραλία... μόνοι...κάτω από τον ήλιο... αγκαλιά..."το όνειρο"...ο ήλιος...η θάλασσα... αυτός...και μια αγκαλιά στα χέρια...και μια θάλασσα στα μάτια!!!
Και μια ευχή...μια στιγμή ευτυχίας... έστω για μια μέρα...για λίγα λεπτά..."το όνειρο" να ντυθεί τα λευκά πέπλα των αφρών της θάλασσας και να χορέψουν στον αέναο κυματισμό της! Ελεύθεροι... χωρίς μη και πρέπει!
Και η θάλασσα ταξίδεψε την ευχή του... και ο Δημήτρης περιμένει... μόνος, κοιτώντας τη θάλασσα... περιμένοντας να αγγίξει με τα ακροδάχτυλά του "το όνειρο"...
Ιουλία Καρύδη

ΠΡΩΙΝΟ ΤΣΙΓΑΡΟ - Νότης Μαυρουδής

Συνήθειες κακές.. πάθος αβάσταχτο, πόθος που πληγώνει και λυτρώνει.. έξω από λογική, έξω από πρέπει..ολοζώντανα. .. στα χρώματα της Αυγής.. ολοζώντανα!

Γιώργος Πιπεράκης

ΑΝ ΑΚΟΥΣ - Χρήστος Θηβαίος
Καπνοί από τσιγάρα, απόηχος από τα ψιθυριστά λόγια του κόσμου, η σκόνη να αιωρείται και να χρωματίζεται στα φώτα των προβολέων και οι πρώτοι ήχοι μουσικής να ακούγονται... είμαι χαλαρή... καπνίζω και γελάω σχεδόν αδιάφορα και μηχανικά στους άλλους της παρέας... κάτι ψάχνω...μια περίεργη διαίσθηση... κάτι θα συμβεί... κάτι θα έρθει να με βρει...να με αγγίξει...το ξέρω...το κατάλαβα... είναι η φωνή σου...η μουσική σου...το πάθος της νιότης...η φλόγα του άγνωστου που σε λίγο γίνεται γνωστό, κρυφό αίσθημα και κρυφή ματιά. Μιλάνε τα μάτια μας πριν μιλήσουν τα κορμιά μας... όμως το ξέρω θα τελειώσει όλο αυτό... πρέπει να τελειώσει για δικούς μου λόγους... είναι πολλά που δε σου έχω πει...που δε σου έχω εξηγήσει... είναι περιττό να το κάνω μπροστά σε αυτό που μοιραστήκαμε... ένα βράδυ στο σκοτάδι σε ένα στενό στα Εξάρχεια σε φίλησα για τελευταία φορά...δεν το κατάλαβες... μόνο εγώ και τα αστέρια το γνώριζαν...το είχα εξομολογηθεί... είχαμε συνωμοτήσει. Όταν με έσφιξες στην αγκαλιά σου... πάντα έτσι μου έλεγες καληνύχτα... έβγαλα από την τσέπη μου να σου δώσω το τελευταίο δικό μου κομμάτι που ήθελα να κρατήσεις φυλαχτό... στιχάκια που σκάρωσε η αγάπη μας και έντυσαν τις νύχτες μας...τη μουσική την ξέρουμε εμείς...την έχουμε σιγοτραγουδήσει ψιθυριστά ο ένας στο αυτί του άλλου...δε σε ξαναείδα...ο χρόνος και η ζωή μου κύλησε σαν τα ορθογώνια χαρτάκια που μου άρεσε να βγάζω στα ημερολόγια των παιδικών μου χρόνων...και σε μια στιγμή ανύποπτη που εσύ διάλεξες μέσα στη ραστώνη του καλοκαιρινού ηλίου... εμφανίστηκε μπροστά μου από χέρι ξένο το φυλαχτό που σου είχα δώσει...τα στιχάκια του ονείρου μας... και τα χαρτάκια από το ημερολόγιο ξαναμπήκαν στη θέση τους μέχρι τη στιγμή εκείνου του τελευταίου φιλιού... εκείνης της τελευταίας καληνύχτας... έκλαψα πολύ...το βλέμμα μου χάθηκε στην ανάμνηση...το κορμί μου πάγωσε στη θύμηση της ζεστασιάς του κορμιού σου και σε αναζήτησε... έπεσα... σηκώθηκα... λυτρώθηκα... κράτησα φυλαχτό τη στιγμή και προχώρησα...πώς να ξεχάσω; Γιατί να ξεχάσω; Είμαι εγώ... είσαι εσύ... κάποτε μοιραστήκαμε το εμείς... χαμογέλασα!
Ιουλία Καρύδη

ΑΠΟΨΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ - Νίκος Παπάζογλου

Στην ίδια τάξη ήτανε σ όλο το γυμνάσιο κ το λύκειο. Από Α κ τα δυο επώνυμα , δεν άλλαξαν ποτέ τμήμα.

Η Μαρίνα, δημοφιλής κ ξεπεταμενη από νωρίς, ομορφούλα κ γελαστή κ απρόσιτη μαζί. Όλα τα κορίτσια την ήθελαν για κολλητή, να ανεβάζουν μαζί της ιστορίες στο instagram κ να συζητάνε για σειρες.Όσο για τα αγόρια, όσοι νόμιζαν πως τους έπαιρνε, της την έπεφταν κ έμπαιναν στη σειρά, κ οι άλλοι, ούτε στ όνειρο τους . Η μάλλον, μόνο στ όνειρο τους.

Ο Κωστής είχε κ αυτός τις επιτυχίες του αλλα έκανε ότι δεν καταλάβαινε. Γλυκος κ ξύπνιος, μπορούσε να σε κάνει να κυλιέσαι δέκα λεπτά απ τα γέλια χωρίς να σκάσει χαμόγελο. Τη Μαρίνα την ήθελε από το δημοτικό. τότε που επαιζε κυνηγητό με τα αγόρια απ το άλλο τμήμα, στο προαύλιο.

Το φθινόπωρο, είχε γραφτεί πια στη σχολή του. Μαθηματικό. Η Μαρίνα είπε μπορεί να ξαναδώσει. Παιδαγωγικά.

Κάτι η φουσκωμένη αυτοπεποίθηση του Κωστή που πέρασε εκεί που ήθελε, που ψήλωσε 10 πόντους τη τελευταία χρόνια, που του την έπεσε κ μια τριτοετής, κατι που η Μαρίνα αισθανόταν λίγο μόνη κ ευαίσθητη , ήρθε κ βρέθηκαν μαζί.

Ο Κωστής ζούσε επιτέλους το όνειρο. Στη σχολή δεν πάταγε, κ με την παρέα ψιλοξεκοψε. Όλος ο χρόνος για τη Μαρίνα. Όλο το μυαλό. Όλα τα πάντα.

Η Μαρίνα άρχισε να το απολαμβάνει. Τον ενθουσιασμό, το νοιαξιμο, το κανάκεμα. Καλομαθε. Αφέθηκε. Της κακοφάνηκε που μετά το πρώτο εξάμηνο, που δεν είχε δώσει ουτε ένα μάθημα, είπε να στρωθεί. Να πάει στο αναγνωστήριο, να γνωρίσει παιδιά απ τη σχολή να μάθει τι γίνεται. Άρχισε τα μούτρα. Κ τη γκρίνια. Ο Κωστής είναι αλήθεια, είχε αρχίσει να βαριέται. Σα να μη του ταίριαζε τελικά η Μαρίνα. Σα να μην είχε πολλά να του πει. Ή να του δώσει. Με τη γκρίνια ξεκίνησαν κ οι καυγάδες. Τους σιχαινόταν τους καυγάδες ο Κωστής. Τη μέρα της γιορτής του βρέθηκαν, αλλα ήταν κ κάτι συμφοιτητές μαζί. Στράβωσε η Μαρίνα, κάτι λέει της είπε, θύμωσε κ έφυγε νωρίς. Έπιασε την ευκαιρία κ ο Κωστής, κ της έγραψε ένα μήνυμα στο messenger το βράδυ. Πως την αγαπάει αλλα δεν ταιριάζουν. Καλύτερα να μείνουν φίλοι. Κ καπάκι, απάντησε στην τριτοετη που του έστειλε ευχές. "Πότε θα σε κεράσω;" μαζί κ καρδούλα.

Του φάνηκε καλή ιδέα αυτό, το να μείνουνε φίλοι. Του φάνηκε πως θα της έρθει πιο ελαφρύ.

Η Μαρίνα πλανταξε.

Ελένη Γιαννάκη

ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ - Νίκος Παπάζογλου
Τρεις μέρες πριν, γεννήθηκε ο γιος μου..ο πρωτότοκος! Τρεις μέρες πριν, έκλαιγα μέσα στην αίθουσα του τοκετού, κρατώντας το χέρι της Ελένης στα χέρια μου! Τρείς μέρες πριν, τον άκουσα να χαιρετά τον κόσμο τον καινούριο! Σήμερα.. είμαι στο τιμόνι,ο ήλιος λάμπει.. σε λίγο θα είμαι εκεί.. για να τους πάρω στο σπίτι μας.. Και στο Ραδιόφωνο ακούω ένα τραγούδι για το άστρο της αυγής, ενα τραγούδι της ελπίδας, ενα τραγούδι της ευχής. Πόσο ταιριαστό Θεέ μου!!!
Γιώργος Πιπεράκης

ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ - Φοίβος Δεληβοριάς
Πολύ μακρύ μαλλί, ίσιο κ βαρύ, βαμμένο όμπρε (η φίλη της, της λέει συνέχεια πως έτσι ήταν η μόδα πέρυσι, αλλά μάλλον ζηλεύει). 'Οπως περπατάει έτσι, βιαστικά, κυματίζει πίσω της, κ γυρνούν όλοι να την κοιτάξουν.
Έχει επιτέλους την ελευθερία της: έγινε 18, κ στους καυγάδες για το τι ώρα γύρισε, μπορεί να το χτυπάει. Αυτό που δεν μπορεί να χτυπάει, είναι οι εφτάμιση χιλιάδες μονάδες στις πανελλήνιες, που την άφησαν απ έξω. Έξω από τη φοιτητική ζωή, το επιπλωμένο από το ΙΚΕΑ δυάρι, την επίδειξη της φοιτητικής ταυτότητας στο καράβι για την Σέριφο. Ή αλλού. Έξω από μια σχολή, που θα της έδινε έστω κάποια ιδέα απ το μέλλον της. Όταν έκανε πως διάβαζε, στο δωμάτιό της, στη φίλη της, στο πάρκο, δεν το είχε υπολογίσει αυτό. Πως 7500 μονάδες, δε σου δίνουν επιχειρήματα.
Στο λεωφορείο δεν κοιτάζει απ το παράθυρο. Κοιτάζει την οθόνη του κινητού, αφοσιωμένη στο 'πλίνκ' της κάθε ειδοποίησης. Όπως έκανε όλο το χειμώνα. Ίσως τα ξανάφτιαχνε με το Δημήτρη, αν δεν πέρασε σε καμιά Θεσσαλονίκη, όπως ήθελε. Ή ίσως γνωρίσει κάποιον μεγαλύτερο, στο καφέ που θα δουλέψει. Τετράωρα. Για να διαβάζει κιόλας, είπε στους γονείς της -αν κ η ιδέα να ξαναδώσει την κάνει να ιδρώνει ολόκληρη. Κατεβαίνει στη στάση κ όλο το λεωφορείο γυρνάει προς το μέρος της. Τα μαλλιά της σχεδόν πιάνονται στην πόρτα, κ όπως πηδάει στο πεζοδρόμιο, η φούστα της σηκώνεται λίγο. Πέφτει απρόσεχτη πάνω σε κάποιον περαστικό, κ σηκώνει τα μάτια της από το κινητό. "Συγγνώμη" του χαμογελάει, κ λάμπει όλη η Σταδίου. Είναι 18, δεν ξέρει τι θα κάνει με τη ζωή της, κ είναι τόσο όμορφη.
Ελένη Γιαννάκη

ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ - Δήμος Μούτσης
Τα χρόνια της ανεμελιάς.. τα χρόνια, που έγερνα το κεφάλι στο πίσω κάθισμα, κλέβοντας κουβέντες των γονιών μου.. μέσα στην απόλυτη ασφάλεια! Αυτά τα χρόνια έχουν επένδυση μουσική και ο Μούτσης με το δίσκο του αυτόν έχει κερδίσει τη θέση του εκεί, στα σίγουρα..
Γιώργος Πιπεράκης

ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ - Λουκιανός Κηλαηδόνης
Κάνω μια βόλτα στην παλιά μου γειτονιά. Θυμάμαι όλα αυτά που με σημάδεψαν. Νοσταλγία αλλά και θλίψη ταυτόχρονα. Όχι για αυτά που έκανα και μετάνιωσα αλλά για αυτά που δεν έκανα και κρυφοκοιτούσα με λαχτάρα. Όλα έχουν αλλάξει. Σχεδόν σα να μην έζησα εγώ εδώ. Μάρτυράς μου το φεγγάρι. Σταθερός φίλος και συνοδοιπόρος. Ψάχνω να βρω μικρά σημάδια που να μαρτυρούν το παρελθόν… αχνά σημάδια του καιρού που σβήνονται σαν τις καρδιές που φτιάχνουμε στην άμμο και τις παίρνει το κύμα. Λύτρωση όταν αγγίζω κάτι από αυτά… τις παιδικές μου ενθυμήσεις!
Ιουλία Καρύδη

ΚΑΙΓΟΜΑΙ - Σταύρος Ξαρχάκος
Υπάρχουν κάποια τραγούδια, κάποιες μουσικές, που είναι καλύτερα να τις ακούς πιωμένος..τις νοιώθεις καλύτερα έτσι.. χωρίς πολλά γιατί και μήπως.. περνούν απ το μυαλό, χωρίς αυτό να προλάβει να τις μαγαρίσει και φτάνουν στη καρδιά και τη ξεσηκώνουν.. κι αν είσαι πραγματικά τυχερός.. τη συγκλονίζουν..την καίνε και την πνίγουν!
Γιώργος Πιπεράκης

ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ - Χάρις Αλεξίου
Ένας χορός… μια αγκαλιά… ένα φιλί… ένα άγγιγμα… ένα ο,τιδήποτε μπορεί να κρατήσει κάποιον ζωντανό, μπορεί να κρατήσει το χαμόγελο ζεστό και το χέρι ιδρωμένο από τη θέρμη που ένιωσε. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που η ματιά του γλυκαίνει σε δύο νότες και ένα κουβάρι αναμνήσεις...δύο ψυχές πρόθυμες να ενωθούν στη μελωδία της ζωής τους...
Ιουλία Καρύδη

ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΑ ΣΤΑΛΙΑ - Μικρές Περιπλανήσεις

Ο Παντελης περναγε τα τραπέζια με το πατσαβούρι χωρίς να βιάζεται. Καφετζής απ τα 16, καυχιότανε πως δεν είχε περάσει ποτέ τα σύνορα του νομου. Του άρεσε το ανακάτεμα πάνω απ το μπρίκι, η ξεχωριστή μυρωδιά κάθε που άνοιγε ένα καινούριο μπουκάλι τσίπουρο, οι κουβέντες για τον καιρό κ τη μπάλα με τους πελάτες.

Ο Μιχάλης, αιώνιος φοιτητής, πέρασε τα πρώτα μαθήματα στη σχολή, μετά όμως τον έπιασε. Δεν ήθελε να βγαίνει απ το σπίτι, να μιλάει, να διαβάζει, να πλένεται... Το κατάλαβε ο πατέρας του κ τον μάζεψε πίσω. Τώρα τουλάχιστον, χτυπάει καθημερινά την κάρτα του στο καφενείο, δεν τρομάζει με τον κόσμο, παίζει την κιθάρα του κ γελάει με τα αστεία που κατεβάζει.

Ο Γιώργος κ η Ελένη μένουν Αθήνα. Άφησαν τα παιδιά στη γιαγιά κ πήραν το φερυ, για απέναντι. Ν ανέβουν στην παλιά πόλη, να φτάσουν στο κάστρο κ να ανταμοιφθουν μεναν καφέ στην κορυφή. Στην αρχή της ανηφόρας όμως, κουρασμένοι ήδη απ το καλοκαίρι, άλλαξαν λίγο το σχέδιο, κ τράβηξαν από μια καρέκλα στο πεζοδρόμιο. Είπαν να παραγγείλουν καφέ, όμως παρασύρθηκαν απ τις φωτογραφίες μέσα, στον τοίχο, απ τα βραδιάτικα γλέντια, κ ξεκίνησαν με τσίπουρο. Κ ρεγγα.

Ο Τζήμας, ήταν το κεντρικό πρόσωπο σε όλες τις φωτογραφίες. Αυτος με το μπουζούκι. Ξερακιανός, με άσπρα γενια κ πολλές απουσίες στην οδοντοστοιχία. Δεν ήτανε ούτε 65, αλλα έμοιαζε με πατημένα 80. Το σπίτι του ήταν δυο στενά πιο πάνω, είχε να φανεί όμως μήνες. Μια πνευμονία τον ταλαιπώρησε όλο το χειμώνα κ ήταν τυχερός που βγήκε ζωντανός. Μια ζωή στη νύχτα κατάφερε να σώσει το συκώτι του, τα αφιλτρα όμως δεν έλειπαν ποτέ απ τη τσέπη του.

Τέλος πάντων, είπε να κατέβει μια βόλτα, να πάρει κ κανένα πακέτο, έκατσε κ για μια γουλιά.

Τον είδε ο Γιάννης ο Καρβαλιωτης όπως ανέβαινε το πλακόστρωτο με το αγροτικό, κ δεν το πίστευε! Είχε να τον δει από περισυ κ κατά βάθος τον είχε ξεγραμμένο! Τράβηξε επιτόπου χειρόφρενο κ κατέβηκε. Ο Γιάννης είχε χαθεί κ αυτός - πριν οκτώ μήνες γέννησε η γυναίκα του το πρώτο τους, κ ούτε για μια πρέφα δε ξεμυτιζε. Έκατσε ανάμεσα, κ πήρε ένα ποτήρι.

Άμα κοίταζες από απέναντι, η παρέα ήταν μια. Τα κεράσματα δεν άφηναν καραφάκι άδειο, οι κουβέντες έφερναν γέλια, ο ήχος του γυαλιού σε γυαλί ακολουθούσε τα 'γεια μας!', κ τελικά μπήκαν όλα στη θέση τους:

Ο Μιχάλης έφερε την κιθάρα του κ ο Γιάννης κατέβασε το μπουζούκι απ τον τοίχο. Κάτι πήγε να γκρινιάξει ο Τζήμας , εγώ δεν παίζω αυτά που ξέρετε, μόνο αληθινά ρεμπέτικα, γέλια πολλά, ξεκίνησε κ ο Γιάννης α καπέλα για να τον πείσει. Φωναρα ο Γιάννης, μπορούσε να τραγουδάει ακόμα σε μαγαζιά αν ήθελε.

Όλα τα είπανε, κ όλοι μαζί. Κ τα εμπορικά κ τα άγνωστα- με λίγα ή πολλά φάλτσα, με τα λάθος λόγια κ με τα σωστά, αλλα κ δυο φορές, τη "πριγκηπεσσα" τρεις. Με πολλά τσιπούρα κ λίγες μπυρες, με το Παντελή να τηγανίζει κ να φέρνει, να ζητάει παραγγελιες κ να ξανατηγανιζει.

Η ώρα κύλαγε σα μέλι, πηχτό κ γλυκό, κ κανείς δεν έδινε σημασία. Εκεί μπορεί να ήταν ακόμα, κ να τα πέρναγαν ξανά κ ξανά. Τέτοια παρέα που ήτανε, μπορεί να γράφανε κ καινούργια. Τραγούδια. Με λίγο απ ο, τι ο καθένας κουβαλαγε.

Μπα- η Ελένη τους ξενέρωσε. Το τελευταίο φερυ έφευγε σε 10 λεπτά, κ τα παιδιά περίμεναν. Ειπαν να μη χαθούνε.

Χάθηκαν βέβαια.

Ελένη Γιαννάκη

Σ’ ΑΓΑΠΩ — Σ’ ΑΓΑΠΩ, Μάνος Λοΐζος
Η απόλυτη ομορφιά… η απόλυτη ευτυχία… το απόλυτο χαμόγελο της ψυχής… το απόλυτο συναίσθημα… είναι αδύνατο το «απόλυτο» αλλά… είναι δυνατό να αισθάνεσαι ότι το κρατάς στην παλάμη σου σφιχτά και ας ξέρεις ότι μοιάζει με ένα φτερό που κοιτά να ξεγλιστρήσει στον άνεμο. Όσο εύθραυστο και ευαίσθητο είναι ένα λουλούδι του αγρού έτσι είναι και το «απόλυτο». Το αγγίζεις απαλά, χαμογελάς και θαυμάζεις την ομορφιά του. Αισθάνεσαι τυχερός που το άγγιξες... αισθάνεσαι τυχερός που σε έκανε να ζωγραφίσεις ένα χαμόγελο!
Ιουλία Καρύδη

AΣ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΧΟΡΟΙ - Διονύσης Σαββόπουλος

Γιώργο, να σου πω, βάλε το μικρό τραπεζάκι στην άκρη, κ φέρε την πολυθρόνα δίπλα στον καναπέ, να έχουμε χώρο. Πάρε την πιατέλα με το ρύζι πιο πέρα, να μπουν οι σαλάτες- μα όλα εγώ θα σας τα λέω; Ναι, κ την κανάτα με το κρασί, κάτσε να βγάλω κ το ρολό, θα το κάψω...

-Άλκη! Άσε πια το τηλέφωνό σου, κ βάλε παπούτσια! Κ κοντά τα χέρια σου απ τα τυροπιτάκια! -Κατερίνα! Τέλειωνε πια με τα μαλλιά σου, θέλουν κ άλλοι να μπουν στο μπάνιο, σε καλό σου, λόγο θα δώσουμε, δε θα σε στέψουμε κ βασίλισσα! Παναγιά μου, εγκεφαλικό θα πάθω...

-Τώρα που θάρθουν οι συμπέθεροι, μη κ αρχίσετε τίποτα πολιτικά, ε; Ικανούς σας έχω! Ούτε πολιτικά ούτε ποδόσφαιρα! Χαρές θάχουμε σήμερα, όχι σκοτωμούς- κ πούσαι, μόλις αλλάξουν τα παιδιά τις βέρες, να βάλετε τίποτα να χορέψουμε, ε; Μην αρχίσεις με τίποτα κλαρίνα, μπορεί νάναι ο συμπέθερος απ το Μέτσοβο, αλλά ξέρεις πως ο ξάδερφός μου ο Μπάμπης ούτε να τακούει, κ δε θέλω μούτρα. Ούτε με νησιώτικα, θυμάσαι που η συμπεθέρα δεν τάξερε, με το ζόρι αυτή σέρνει κανένα συρτό, άντε κανά καλαματιανό... Ε, δε ξέρω τι, όλα εγώ θα τα σκέφτομαι; Πες κ εσύ ρε Άλκη, που σε στέλνουμε τόσα χρόνια στους παραδοσιακούς;

-Μάνα, άστο πάνω μου. Τόχω...

Ελένη Γιαννάκη