Τα 4 στοιχεία της φύσης εμείς... 2021-2022
Τα 4 στοιχεία της φύσης εμείς…
Οι μαθητές του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής και Καλλιτεχνικής έκφρασης του !ου Γυμνασίου Ζωγράφου έγραψαν τα κείμενα του θεατρικού που θα παρουσιαστεί στο διαγωνισμό Μαθαίνοντας Επιστήμη μέσα από το Θέατρο και έδωσαν φωνή στη Γη, τη Φωτιά, το Νερό και τον Αέρα.
Τι να έχουν άραγε να μας πουν; Πόσο δυνατή είναι η φωνή τους; Θα τα ακούσουμε;
Εκτός της υποκριτικής τέχνης και της δημιουργικής γραφής, η ζωγραφική είχε εξέχουσα θέση. Ένα ολοκληρωμένο project καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας με τους μαθητές στο επίκεντρο της διαδικασίας.
Εξωγήινα στοιχεία μπλέκονται με τα 4 στοιχεία της φύσης... όμως στο επίκεντρο πάντα ο Άνθρωπος που με τις επιλογές του βοηθά ή διαταράσσει την ισορροπία...
href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdhJINvVwR5zd5QvbMJheaX0qRWcB9xCSDLmR7QcsQdN1E1kpONU_6Iq1tzraUsYrcbGkRujYBSziP8h2koVCUvcY2tf3ZjV6VBFnpPJ_U7hNoF05d7pjFTnWxe7aQWMii39BHzs8dMei9amkYcWPEGHyVBYDfVYvUzZlh2sO-opNyUxDEUk25k-t5/s3129/IMG_20220304_195908.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; ">
Ένα μικρό απόσπασμα από τα κείμενα των μαθητών.
"Είμαι η φωτιά! Φωτιά που ζεσταίνει ή φωτιά που καίει. Αυτή είμαι, γεννημένη από την τριβή και μεγαλωμένη από τον άνεμο. Μπορώ να γίνω η φωτιά που σε συντροφεύει αλλά και η φωτιά που τα καταστρέφει όλα. Είναι στο δικό σου χέρι πως θα με χρησιμοποιήσεις... σταμάτα να με κατηγορείς. Σταμάτα να κατηγορείς πάντα τους άλλους. Δες το δικό σου λάθος επιτέλους. Μην κατηγορείς πάντα τον απέναντι για να ξεφύγεις από τις ενοχές και την ευθύνη. Εσύ άνθρωπε ασυνείδητε με άναψες κι εσύ με έθρεψες, οπότε πάρε την ευθύνη των πράξεών σου. Με ανάβεις, με κατηγορείς και φεύγεις. Παραδέξου το λάθος σου και διόρθωσέ το. Γι' αυτό να προσέχεις γιατί αν ξεφύγω δύσκολα με πιάνεις, αν κάψω δύσκολα με διορθώνεις, αν σε πονέσω δύσκολα συγχωρείς "
"Είμαι ο αέρας! Πάντα δροσερός, ειδικά τις ξάστερες βραδιές χαϊδεύοντας τα πρόσωπα των ανθρώπων, αλλά και τα πρωινά σε ξυπνάω, σου συνοδεύω τον καφέ σε ένα μπαλκόνι με θέα θάλασσα και σε αναγκάζω να φορέσεις εκείνο το τζιν μπουφάν που ήταν απλά πεταμένο στην βαλίτσα μιας που ήταν Αύγουστος. Όμως σου αρέσει..και όταν σου παίρνω τα μαλλιά σε παραλίες με μυρουδιά ηλιοβασιλέματος. Σίγουρα με ξέρεις, άλλωστε χάρη σε μένα ζεις και ας μου γκρινιάζεις όταν παίζω και σε κάνω να κρυώνεις. Πλέον απλώς προσπαθώ να φωνάξω "βοήθεια", μα λίγοι είναι αυτοί που με ακούν. Είμαι βαριά άρρωστος και εσύ φταις γι' αυτό. Ήμουν ολόλευκος σαν τους κάμπους που είναι καλλιεργημένοι με βαμβάκι και είχα την μυρωδιά της θάλασσας, των λουλουδιών, της φρεσκάδας, της ευτυχίας... Τώρα πια είμαι γκρι και μολυσμένος να δε μπορώ να κάνω τίποτα για να σωθώ. Μόνο εσύ μπορείς"
Και όλα αυτά για τη συμμετοχή μας στον διαγωνισμό Μαθαίνοντας Επιστήμη μέσα από το Θέατρο
"Είμαι πλανήτης ονομασμένος από την ξακουστή θεά Γαία ή αλλιώς Γη ή έδαφος ή σπίτι για αμέτρητους οργανισμούς. Εδώ και χρόνια σε κουβαλάω στις πλάτες μου χωρίς να έχω παραπονεθεί ούτε μια στιγμή. Σε νιώθω όταν περπατάς, όταν χοροπηδάς, όταν ταξιδεύεις, σε νιώθω όταν πετάς ένα σκουπίδι και με μολύνεις, όταν ξεριζώνεις ένα λουλούδι. Αν θες να μάθεις ποια ακριβώς είμαι φτάνει απλώς να βγεις έξω από το τσιμεντένιο κουτί σου και να τρέξεις στο πράσινο, να λερωθείς με το χώμα που μυρίζει βροχή και να αγαπήσεις τα παιδιά μου, τους καρπούς. Έχοντας καλύτερη φίλη μου την υπομονή στέκομαι αγέρωχα τόσα χρόνια και μόνο δίνω σε σένα. Χαρίζω απλόχερα μα ποτέ δε μου το ανταποδίδεις. Άκου τον άνεμο, άκου τη βροχή, άκου το περιβάλλον γύρω σου που υποφέρει από σένα και παρόλα αυτά σε ανέχεται! Άκου το! Το ακούς; Που να το ακούσεις; Έχεις βολευτεί!"
Θα ακούσει ο Άνθρωπος;
Θα φανεί κι αυτό μέσα από τα κείμενα των παιδιών που αποτυπώνουν την αγωνία τους για το μέλλον του πλανήτη αλλά και την ελπίδα που έχουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
"Ονομάζομαι H2O και είμαι η πηγή ζωής για κάθε τι πάνω στην γη. Βιάζομαι και όλο τρέχω για να προλάβω να ζήσω πριν εξατμιστώ και κάνεις δεν με θυμάται πια. Καθαρό και ορμητικό τρυπώνω και γεμίζω τις πηγές για να ξεδιψώ τους διαβάτες.
Αχ! δες με πόση χάρη στάζω από το ποτιστήρι στον κήπο ενός χωρικού ή πώς κυλάω χορεύοντας με τα κρυστάλλινα μαντήλια μου στους ποταμούς σκορπίζοντας φρεσκάδα. Μου αρέσει να κρατάω παρέα στη στεριά και τους ανθρώπους έχοντας για φίλους μου καλούς τις κατσαρόλες και τα γυάλινα ποτήρια. Γίνομαι βροχή, καθαρίζω και αναζωογονώ τον κόσμο, γίνομαι σύμμαχος με τον Ήλιο και μαζί χαρίζουμε το πράσινο σε όλη τη γη. Γίνομαι δάκρυ και σε ανακουφίζω όταν πονάς.
Απλώς παρατήρησε τι σημαίνω για τη ζωή και μαγέψου με την κίνησή μου. Μόνο πρόσεξε εκεί που θα χαζεύεις την ονειρεμένη μου μορφή να αλλάζει σχήματα, μην ξεχαστείς και αρχίσεις να με σπαταλάς. Κάποτε το ταξίδι μου θα τελειώσει και μαζί του θα τελειώσει ο κόσμος. Για μένα λαοί διχάζονται και πολεμούν, άνθρωποι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν γιατί τους λείπω. Χωρίς εμένα δεν υπάρχει ζωή. Κι όμως οι άνθρωποι είναι αφελείς και με μολύνουν. Ήρθε η ώρα να σταματήσει αυτό. Θα παραβώ την υπόσχεση μου. Αφού δεν μου φέρεσαι με σεβασμό, γιατί να φερθώ εγώ; Ήρθε η ώρα να σταματήσεις. Με την βοήθεια του ανέμου, θα προκαλέσω τρικυμίες. Θα μετατραπώ σε σύννεφα και θα σας πνίξω όλους. Θα κρύβω την γη από κάτω μου και θα σας καταστρέφω τα καράβια. Θα συμμαχήσω με τον εχθρό μου, την φωτιά και θα την αφήσω να σας κάψει όλους. Μα τι σκέφτομαι; Τι πάω να κάνω; Δεν θα αντέξετε! Υποσχέθηκα να μην σας αφήσω ποτέ. Αν συνεχίσω το σχέδιο μου, θα πεθάνετε όλοι. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Θα συνεχίσω να σας βοηθάω. Θα μένω ήρεμο, δεν θα κυματίζω. Όταν γίνομαι σύννεφα, τις σοδειές σας θα ποτίζω. Τη γη θα φανερώνω, για να μην χτυπάνε τα καράβια. Τη φωτιά θα σβήνω, όπως έχω υποσχεθεί. Αν δεις πόσο σε βοηθάω, μπορεί να με βοηθήσεις και εσύ. Γιατί είμαι το νερό."
Δε θα μπορούσε παρά τα κείμενα των μαθητών μου να ολοκληρωθούν με αυτό της Μάνας Γης, της μητέρας όλων, της μητέρας της ζωής...
"Όλα ξεκίνησαν την μέρα που οι Άνθρωποι αποκαλούν η Αρχή του κόσμου. Εκείνη ήταν η μέρα που γεννήθηκα, πριν τους Τιτάνες, τους Γίγαντες, τους Θεούς, πριν από την ίδια την Ζωή. Και από τότε μέχρι σήμερα, κάτω από τα πόδια σου στέκω, και κάθε αποτύπωμά σου στο κορμί μου γράφεται. Είναι το σώμα μου βράχος και χώματα, είναι το δέρμα μου καφετί σαν το κατακάθι του καφέ, μα τα ρούχα μου πολύχρωμα όπως τα όνειρα που έκανες παιδί. Η καρδιά μου όπως αυτή όλων των Μητέρων, είναι λάβα που βράζει όπως το πείσμα μας. Πρωτότοκοι γιοι μου τα Βουνά, και εγγόνια μου τα Δέντρα που με γεμίζουνε με χρώματα να εμπνέουν τους τελευταίους Ρομαντικούς.
Έρωτας μου ο Άνεμος, που με μάγεψε με τις ιστορίες που μου έφερνε, που μου σφύριζε τα μυστικά των Ανθρώπων, τα παράπονα των Παιδιών και τα ουρλιαχτά των Ζώων. Καθόταν κάθε βράδυ στους βράχους μου και κοιμόταν ήσυχος. Όλοι νομίζουν πως μόνο η καρδιά του ακούγεται και κανείς δεν μπορεί να τον δει, μα εγώ τον βλέπω, είναι λευκός όπως Παράδεισος και κάθε πρωί παίζει μουσική μαζί με τα εγγόνια μου.
Μικρή μου αδερφή είναι η Θάλασσα, που όταν κλαίει με ποτίζει, και όταν συνέρχεται της στέλνω τα νερά των μικρών μου γιών, των Ποταμών. Είναι γαλάζια όπως ο Πατέρας μας, ο Ουρανός. Αγαπάει τα καράβια, τους Ναυτικούς, και μαζί με τον Άνεμο σκορπάνε αλμύρα στα άκρα των χεριών μου.
Μονάκριβή μου κόρη είναι η Φωτιά, ευαίσθητη, και πληγωμένη από το μίσος των ανθρώπων. Στα τζάκια τους οι φλόγες της γελούν, αλλά όταν οι καρδιές τους σκοτεινιάζουν από το κακό που τύλιξε τον Κόσμο μας, αρχίζει να τρέχει πληγωμένη μέχρι να την αγκαλιάσει η Αδερφή μου. Μα από όπου και αν περάσει πληγωμένη, πίσω της άκρα του τάφου `σιωπή θα βασιλεύει…"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου