Ταξιδεύοντας _ Ραδιοφωνικό Μήνυμα 2021 - 2022

Ο Όμιλος Δημιουργικής Γραφής πήρε μέρος στον Διαγωνισμό Ραδιοφωνικού μηνήματος "Κάν'το να Ακουστεί" με θέμα Ταξιδεύντας.

Μέχρι να ετοιμαστεί η τελική συμμετοχή, οι μαθητές εμπνεύστηκαν και έγραψαν. ______________ Ταξίδι. Ταξίδι μεσά στην καρδία ή στο μυαλό; Ταξίδι μέσα στα συναισθήματα ή στις σκέψεις; Ταξίδι μέσα στην ψυχή. Ταξίδι με ένα φανταστικό αεροπλάνο μέσα στον εαυτό μας. Κινητήρας:το μυαλό μας, πιλότος:η καρδιά. Για καύσιμα έχουμε τα συναισθήματα και προορισμός μας: οι σκέψεις μας. Κάθε αεροδρόμιο και κάθε προβληματισμός, μια ιδέα, μια σκέψη. Όσο ο καιρός περνάει, τα αεροδρόμια..."ανακαινίζονται", αλλάζουν. Όμως ο επιβάτης παραμένει, ότι και να του επιφυλλάσει η πτήση. Αυτός ο επιβάτης είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι ο καθένας. Όλοι τις κάνουμε αυτές τις πτήσεις. Το μόνο διαφορετικό είναι ο προορισμός. (Απόστολος Καραγεωργόπουλος, Α2)______________________________________ Σηκώθηκα από το κρεβάτι με καμπουριασμένη την πλάτη μου και τα βλέφαρά μου ελαφρώς κλειστά. Χωρίς καν να το καταλάβω είχα βρεθεί στο μπάνιο. Μπροστά από τον καθρέπτη του νιπτήρα. Με σχεδόν μηχανικές κινήσεις άρπαξα τη γαλάζια χτένα από το ντουλάπι, ίσα ίσα για να μαζέψω δυό τρείς τρίχες που πέταγαν. Την τοποθέτησα ακριβώς δίπλα από το ποτηράκι με τις οδοντόβουρτσες σε ίση απόσταση από το μπουκαλάκι με το αφρόλουτρο. Έκλεισα το φως και βγήκα από το μπάνιο. Κάτω στο σαλόνι ο πατέρας μου καθόταν στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση σχεδόν κοιμισμένος. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Είναι δύσκολο να καταλάβεις αν κοιμάται ή όχι με το αποχαυνωμένο βλέμμα που έχει. Ειδικά όταν βλέπει αθλητικά. Γι αυτό το λόγο άρπαξα την τσάντα μου από το πάτωμα και έφυγα σχεδόν αθόρυβα. Στην μικρή θήκη της τσάντας είχα ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς από εχθές. Το μασούλησα στο δρόμο μέχρι να φτάσω στο σχολείο. Χιλιάδες φωνές ακούγονταν η μία πάνω στην άλλη στον κεντρικό διάδρομο του λυκείου. Σιγά σιγά οι ακανόνιστοι ήχοι που τρυπούσαν τα αφτιά μου έγιναν μια ενιαία συζήτηση, σαν την ορμή ενός ποταμού πάνω από τους βράχους και όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου. Ή πάνω στον λεκέ που άφησε το σάντουιτς στη μπλούζα μου. Μπήκα στην αίθουσά μου, άνοιξα την τσάντα μου που είχε γεμίσει ψίχουλα. Από το σάντουιτς που λέγαμε πριν. Παρατήρησα πως στην κορυφή του πίνακα υπήρχε ένα μικροσκοπικό σημείο που δεν είχε σβηστεί. Το κοίταζα για ώρα αγνοώντας τελείως την καθηγήτριά μου που μου φώναζε με μια ‘’ελάχιστη’’ δόση υστερίας. Για μια στιγμή πρέπει να συναγωνίστηκα τον Πέτρο , ίσως και να του έκλεψα τον τίτλο του χειρότερου, ενοχλητικότερου μαθητή. Ωραίος τίτλος! Πόσο ολοκληρωμένος. Ευχαριστιέσαι να το λες. Χειρότερος ΚΑΙ ενοχλητικότερος. Αν ήταν μόνο κακός ή ενοχλητικός δεν θα ήταν το ίδιο. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Αν δεν χτυπούσε το κουδούνι θα είχα διεκδικήσει τον τίτλο και θα τον ξεπερνούσα κατά πολύ. Δεν πειράζει άλλη φορά μωρέ. Καθώς περιπλανιόμουν στους διαδρόμους τα βλέμματα στράφηκαν και πάλι πάνω μου. Ίσως γιατί περπατούσα με απόλυτη προσοχή για να μην με ακουμπήσει κανείς. Σιχαίνομαι να με ακουμπάνε. Ειδικά οι άνθρωποι που δεν τους ξέρω. Τα βλέμματά τους ακολουθούσαν κάθε μου κίνηση και μικροί ψίθυροι συνόδευαν την ‘’παράσταση’’. Βγήκα από το κτήριο σώος και έτσι άρχισα να περπατάω προς το σπίτι. Στην τσέπη της ζακέτας μου είχα ένα διπλωμένο στα τέσσερα, ελαφρώς τσαλακωμένο χαρτί. Ήταν η λίστα με ΟΛΑ τα πράγματα που σιχαίνομαι. Και τονίζω το όλα γιατί σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε…είναι πολλά. ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ 1. Τα χρώματα καφέ και άσπρο 2. Να με ακουμπάνε 3. Οτιδήποτε δεν είναι συμμετρικό 4. Όταν ο πατέρας μου βάζει την τηλεόραση στη διαπασών, βλέποντας τελεμάρκετινγκ 5. Το ρύζι 6. Την απίστευτη βαβούρα ……………………………………………. Αποφάσισα να προσθέσω άλλο ένα λόγω του σημερινού συμβάντος. ……………………………………………. 18. ΟΛΟΥΣ τους περιττούς αριθμούς 19. Να μην έχω έναν ολοκληρωμένο τίτλο ( π.χ χειρότερος, ενοχλητικότερος μαθητής) Το πρόβλημα τώρα όμως είναι ότι τώρα έχω γράψει 19 πράγματα ( περιττός αριθμός) . Επομένως η λύση ήταν μια…………. 20. Η λίστα μου να τελειώνει σε περιττό αριθμό. Έτσι περπάτησα ευχαριστημένος στο σπίτι. (Θένια Τσαγγαράτου, Γ4)______________________________________________________________________ Πιάσε με! Πιάσε με! Το λεπτό πορτοκαλί μου σκοινί! Είμαι μπαλόνι. Πάντα φεύγω για αυτό τρέχα. Μπορώ να σε κάνω να πας πολύ μακριά ταξιδεύοντας πάνω από το σύννεφα, εκεί που το βαμβάκι είναι απαλό, που ο ήλιος ζεσταίνει ολόκληρη την πλάση, εκεί που τα αεροπλάνα μετράνε χιλιάδες πόδια από το έδαφος και τα μάτια των ανθρώπων χιλιάδες μικροσκοπικά σπιτάκια. Είμαι μπαλόνι και όταν θες φώναξε με! Μπορούμε να ταξιδέψουμε μαζί αν δεν μπορείς πάλι να ονειρευτείς και μην ανησυχείς δεν σε ξεχνώ. (Ουρανία Τρυποσκούφη, Β3)________________________________________________________ Βυθίζεσαι και ξαφνικά πέφτεις στο πάπλωμα της σκέψης σου, όπου ο χρόνος φαίνεται ασήμαντος. Περιπλανιέσαι σε γαλαξίες, σε μαγευτικά τοπία που μόνο εσύ ξέρεις πως υπάρχουν και δίνεις χώρο στην φαντασία σου να καλλιεργήσει τις απέραντες πεδιάδες της. Έτσι, ταξιδεύοντας, τα σύννεφα και ο ουρανός γίνονται η αγαπημένη σου βαμβακερή, γαλάζια κουβέρτα. Φώτα που αναβοσβήνουν και σε κάνουν να μην χωράς στο σώμα σου και ζαχαρωτά που σε προκαλούν να ξαπλώσεις στα χιονισμένα λιβάδια από ζάχαρη. Όλα αυτά, ταξιδεύοντας. Πως νιώθεις; σε ρωτάνε περαστικές μάζες στις πόλεις με τα σχήματα και τη φασαρία. Δεν ξέρω, τους απαντάς. Φταίει ο φόβος του να αλλάζεις ταξιδεύοντας. Τι είναι αυτό; Σε ρωτάνε άλλοι που δεν βλέπουν πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια τους. Μα εσύ ξέρεις, γιατί έμαθες ταξιδεύοντας. Σε ένα πλατς που κάνουν οι γαλότσες σου στην λακκούβα με τα λασπόνερα από την χθεσινή βροχή, οι ηθοποιοί του δρόμου αλλάζουν και με τα ίδια περίπου σκηνικά συνεχίζεται η παράσταση. Είσαι ο πρωταγωνιστής. Περπατάς, περπατάς και ακόμα ταξιδεύεις. Ναι, πράγματι όταν ταξιδεύεις βλέπεις και άλλους ταξιδιώτες και τους περισσότερους μόνο για μια φορά. Φαντάσου πώς τους λένε, τι δουλειά κάνουν και φτιάξε σενάρια με τους νέους προσωρινούς φίλους σου μέχρι να φτάσεις στην διαδρομή. Μάθε από τους ανθρώπους και νιώσε τη διαφορετικότητα τους να περνάει από μέσα σου και ας μην τους ξαναδείς. Αν σε ρωτήσουν, "τι κοιτάς έτσι" μη διστάσεις! Με θάρρος απάντα "σας λένε Κατερίνα , σωστά; " και αν η απάντηση είναι "όχι" συνέχισε κανονικά γιατί μετά θα ακούσεις πολλά "όχι" ακόμα . Οπότε απλά συνέχισε να περπατάς, να περπατάς και να ταξιδεύεις. Μην ξεχνάμε, πως όλοι έχουμε γνωρίσει Κατερίνες που τις θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή χωρίς να ξέρουμε ούτε καν πως μοιάζουν πια. (Μυρσίνη Γαλάκου)_________________________________ Το ταξίδι της Καρδιάς Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι που βγήκα στο μπαλκόνι να ποτίσω τα τριαντάφυλλα μου. Όταν βγήκα έξω σχεδόν τρόμαξα, δεν πρόλαβα να τους ρίξω μήτε μια σταγόνα, είχαν μαραθεί. Μα ποιος να είχε στενοχωρήσει τόσο τα τριαντάφυλλά μου; Κοίταξα τον δρόμο κι όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω του σαν να μαράθηκε και εμένα το ροδαλί στα μάγουλά μου. Ήταν τα σκοτεινά βλέμματα που μ’ αντίκρισαν και με έκαναν να χλομιάσω, να κλάψω, ήταν το μαύρο που είχε καλύψει την ψυχή τουςκαι είχε μαράνει κάθε πέταλο στα τριαντάφυλλά μου. Όλοι φαινόντουσαν να περπατάνε μα οι καρδιές τους ακούγονταν που τρέχανε, ιδρώνανε, σκέφτονταν και χτυπάγανε τόσο δυνατά που αντηχούσανε στα αυτιά μου, και στην ζαρντινιέρα μου, στα αυτιά των λουλουδιών μου. Και έτρεχε η καρδιά να προλάβει, ταξίδευε μέσα από το μυαλό σε ότι σκοτεινό μπορούσε να γεννήσει το σκοτάδι. Και η καρδιά είχε τα αυτιά της ανοιχτά, να ακούει τα κλάματα, τα ραδιόφωνα, τις σειρήνες, τα αεροπλάνα, κάθε νότα του αέρα που σου φώναζε να τρέξεις, κάθε προσευχή που ψιθυρίζονταν. Και είχε και τα μάτια της ανοιχτά, έβλεπε όλα τα παράθυρα κλειστά,έβλεπε το αίμα να τρέχει από όλες τις πληγωμένες πληγές,τον κόσμο να βαδίζει γρήγορα κρατώντας τσάντες με φασόλια, ανθρώπους σκεπτικούς, βουρκωμένους, σκοτεινούς. Και έτρεχε η καρδιά, ίδρωνε, έτρεχε και πάλι από την αρχή. Ταξίδευε στους ήχους, στις εικόνες, στην μαραμένη μυρωδιά που είχαν τα τριαντάφυλλά μου και πάλι από την αρχή. Και ότι και αν έβλεπε η καρδιά δεν έκλεινε τα μάτια και τα αυτιά της ποτέ, άντεχε, ένιωθε, προσπαθούσε, πίστευε, και πάλι από την αρχή. Γιατί η καρδιά είχε ορκιστεί στο σώμα να μην τα παρατάει, γιατί είχε ορκιστεί μαζί με όλες τις άλλες καρδιές να ταξιδεύουν ακόμα και στα πιο σκοτεινά μέρη όταν το μυαλό δεν φτάνει να τρέξει για τον άνθρωπο που κυνηγάει η μανία του πολέμου… (Ηλέκτρα Πολυχρονοπούλου, Γ4)_______________________________________________ Η τελική συμμετοχή μας με τίτλο "Χορεύουν βαλς οι κύκνοι;"