Στις 20 Νοεμβρίου 2021 μέλη του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής του σχολείου μας βρέθηκαν στον διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό Polis View για να μιλήσουν για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Μερικά από τα κείμενα που ακούστηκαν…
_________________________________________________________________________
Με αφορμή την σημερινή μέρα, ως παιδί θέλω να εκφράσω την άποψή μου για κάποια από τα δικαιώματα των παιδιών. Πολλές φορές, στο σχολείο, μας έχουν μιλήσει με απλά λόγια για όσα αναφέρονται στη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Ευτυχώς, ζούμε σε μια χώρα που πολλά από αυτά θεωρούνται αυτονόητα, καθώς τα περισσότερα τα απολαμβάνουν τα ελληνόπουλα. Ωστόσο, γύρω μας τα τελευταία χρόνια, στις γειτονιές, ακόμη και στο σχολείο μας έχουν δημιουργηθεί συνθήκες που κάνουν αναγκαία την ευαισθητοποίησή μας στο θέμα.
Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν γύρω μας παιδιά που βιώνουν δύσκολες οικονομικές συνθήκες ή που έχουν φύγει από τις χώρες τους λόγω πολέμου, που δυσκολεύονται στην καθημερινότητα τους, καθώς και στην πρόσβαση σε αυτονόητα αγαθά.
Αυτά τα παιδιά όμως, έχουν τόσο δικαίωμα στη στέγη, στην υγεία, στην παιδεία αλλά και στον πολιτισμό όσο κάθε άλλο παιδί και η διάκριση τους (λόγω φυλής, εμφάνισης, θρησκείας) είναι λανθασμένη.
Πέρα από αυτό, το δικαίωμα της ζωής σε ένα καλύτερο, καθαρό και φιλόξενο περιβάλλον δεν λείπει. Κάθε παιδί αξίζει να ζει σε έναν τέτοιο χώρο, όπου θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει όλες τις δεξιότητες του.
Θα ήθελα, όλοι οι παγκόσμιοι ηγέτες να ακούσουν και τη δικιά μας φωνή και τις ανησυχίες μας, έτσι ώστε η επόμενη γενιά να ζει ελεύθερα, χωρίς προβλήματα και έγνοιες, σε έναν καλύτερο κόσμο. (Απόστολος Καραγεωργόπουλος, Α2)
_________________________________________________________________________
Η καλύτερη αίσθηση του κόσμου
Η καλύτερη αίσθηση του κόσμου,
Είναι εκείνη του να είσαι παιδί.
Να ζεις τη μια μέρα σαν χιλιάδες.
Να ακούς το θρόισμα των φύλλων,
Τον μόνο ήχο που κάνει τα ρολόγια
να μετράνε πιο αργά.
Τον μόνο ήχο,
Που σαρώνει τα βουητά της πόλης.
Γιατί τα παιδιά ακούν και βλέπουν.
Ακούν τον αέρα
Και βλέπουν τα δέντρα να γίνονται πουλιά και να φτάνουν ως τα σύννεφα.
Βλέπουν όμως και τέρατα.
Εκείνα τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι τους.
Και κρύβονται φοβισμένα κάτω από τη ζεστή κουβέρτα.
Ή μέσα στην αγκαλιά της μαμάς.
Αλλά αυτό δεν πειράζει
διότι τα παιδιά βλέπουν καθαρά.
Γιατί το να είσαι παιδί,
Είναι η καλύτερη αίσθηση του κόσμου. (Θένια Τσαγγαράτου, Γ4)
____________________________________________________________________________
Κάποτε κάποιος δημιουργούσε τη λέξη δικαίωμα ίση για όλους χωρίς διακρίσεις και εγωισμούς . Κάποιοι την διεκδικήσαν, κάποιοι άλλοι την πλήρωσαν και κάποιοι δεν την πήραν ποτέ. Τώρα είναι σειρά μας να την κερδίσουμε σαν παιδιά που πάντα με τον δικό μας τρόπο μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Έχουμε δικαίωμα για εμάς, για τα δικά μας θέλω και για όσους διστάζουν να θέλουν. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όλα μπορεί να συμβούν. Παρόλα αυτά όλοι έχουν το δικαίωμα στο άπιαστο όνειρο με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα γίνει πραγματικότητα. (Ουρανία Τρυποσκούφη, Β3)
___________________________________________________________________________
Ίσως μια μέρα το σχολείο να μην αφήνει να φοράμε καπελάκια…
Βαρύς δεν είναι ο πίνακας, βαριά είναι τα καπελάκια για αυτούς που τα φοράνε, ελαφριά δεν είναι τα μολύβια, ελαφριά είναι τα καπελάκια για αυτούς που τα υφαίνουν.
Ποια καπελάκια; θα αναρωτηθείς μέσα σου.
Ξέρεις ποια είναι, αυτά που λένε τον χοντρό, χοντρό, τον ψηλό, ψηλό, τον κοντό κοντό και το σχολείο φυλακή. Εσύ βλέπεις και εγώ βλέπω, μα ανάμεσα μας είναι άλλοι δεκάδες που δεν μπορούν να δουν. Και ενώ τα δικά μας πρόσωπα δεν κρύβουν καπελάκια, αγνοήσαμε όλους αυτούς που προσπαθήσαν να δουν. Γιατί; Ποιον φοβόμαστε; Ίσως αυτόν που υφαίνει καπελάκια.
Αφήσαμε το σχολείο να γίνει κάτι βαρετό για μας που βλέπουμε, και κλείσαμε σε ένα κελί αυτούς που υφαίνουν και φοράνε καπελάκια… Αυτούς που τα υφαίνουν γιατί, θα με ρωτήσεις τώρα. Ναι τους αφήσαμε στο κελί που έστησαν για τους «άλλους» Εσύ δεν τους σήκωσες από την ραπτομηχανή που έκλεισαν τον κόσμο, να δουν φως, και εγώ δεν έβγαλα τα καπελάκια αυτών που σιγανά μου φώναζαν βοήθεια. Αφήσαμε το σπίτι των παιδιών που φύλαγε η καρδιά μας να γίνει εφιάλτης. Ξυπνήσαμε μια μέρα και αφήσαμε τα χέρια που είχαμε πιάσει σε ένα κύκλο. Και όχι, δεν φταίει ο δάσκαλος, ο μαθητής που φορούσε καπελάκι, ούτε αυτός που έφτιαξε τα δέκα καπελάκια για άλλους και ένα ακόμα που έβαλε ο ίδιος στον εαυτό του… Όχι δεν φταίνε αυτοί, φταίμε εσύ και εγώ που βλέπαμε και τ’ αφήσαμε να γίνει.
Ίσως μια μέρα το σχολείο να μην αφήνει να φοράμε καπελάκια… (Ηλέκτρα Πολυχρονοπούλου, Γ4)
___________________________________________________________________________________
Παράλληλα στον Όμιλο Δημιουργικής Γραφής έγραψαν οι μαθητές κείμενα για τη διαφορετικότητα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.Τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα του σχολείου μας.
___________________________________________________________________________________
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ μια λέξη που γυρνάει στο μυαλό του κόσμου με πολλά αναπάντητα ερωτήματα και σε άλλους με ένα δάχτυλο που όλο δείχνει και κρίνει χωρίς να σκεφτεί πραγματικά, να νιώσει τις λέξεις που μπορεί εύκολα και ξεστομίζει πληγώνοντας καρδιές ανθρώπων. Ο κοντός, ο μαύρος, ο παχύσαρκος, ο λευκός, αυτός που δεν έχει τέλειο σώμα με βάση τα «πρότυπα» που έχει δημιουργήσει στον μικρόκοσμο του internet, αυτός που περπατάει πάνω σε δυο ρόδες και κάνει όνειρα για το αύριο, αυτός που τα μάτια είναι αυτιά και αυτιά είναι τα χέρια, αυτός που αυτιά και μάτια του είναι οι άνθρωποι, αυτός που πάλεψε και βγήκε νικητής χωρίς ούτε μια στιγμή να σκύψει το κεφάλι. Αυτός ο άνθρωπος για εσένα δεν αξίζει; Πρέπει να σκεφτείς πως θα ένιωθες εσύ αν ήσουν στη θέση του. Δεν μιλάς; Θα μιλήσω εγώ για σένα, γιατί να ξέρεις ότι δε χρειάζεται να τον λυπάσαι, αντίθετα πρέπει να του ανοίξεις την αγκαλιά σου. Και ίσως μια μέρα οι αγκαλιές να γίνουν περισσότερες από τα δάχτυλα που δείχνουν με αδιαφορία. (Ουρανία Τρυποσκούφη, Β3)
__________________________________________________________________________________________
Το πρώτο συναίσθημα που νιώθουμε όταν βλέπουμε ένα άτομο με ειδικές ανάγκες είναι η λύπηση. Θεωρούμε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έτυχε να είναι τόσο «ευνοημένοι» όσο είμαστε εμείς. Αυτή τη σκέψη εννοείται δεν την κάνουμε κακοπροαίρετα όμως με αυτό το σκεπτικό διαιωνίζουμε αυτή την προκατάληψη: τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι ανήμπορα.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός που δέχονται ισοδυναμεί με αυτή τη λύπηση που τους δείχνουμε. Μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως και αυτοί οι άνθρωποι έχουν ίσες δυνατότητες με εμάς παρά τις δυσκολίες του οργανισμού τους. Με το να τους φερόμαστε με οίκτο τους αποθαρρύνουμε από το να νιώσουν ίσοι με την υπόλοιπη κοινωνία καθώς και να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Τα ΑΜΕΑ άτομα έχουν τις ίδιες ικανότητες με εμάς, μη πω και περισσότερες. Ένα τρανό παράδειγμα είναι ο Steven Hopkins, ένας από τους σπουδαιότερους θεωρητικούς φυσικούς και ένα από τα λαμπρότερα μυαλά του 20ου και 21ου αιώνα. Έπασχε από τη νόσο ΑLS (νόσος κινητικού νευρώνα) αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε από το να διαπρέψει στον τομέα του. Τέτοια παραδείγματα μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε πως στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως των σωματικών δυσκολιών τους, είναι ίσοι και όλοι αξίζουν να τους μεταχειρίζονται με τον ίδιο τρόπο. (Δέσποινα Μαυροειδή, Γ3)
__________________________________________________________________________________
Ένα πράγμα το οποίο αρνούμαστε να καταλάβουμε είναι ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί. Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Όμως για κάποιο λόγο η διαφορετικότητα έχει γίνει κάτι κακό. Όλοι προσπαθούμε να κρύψουμε αυτό το κάτι που μας κάνει διαφορετικούς. Όμως δε γίνεται πάντα να κρύβουμε αυτό το στοιχείο.
Δυστυχώς στη σημερινή κοινωνία εάν δεν είσαι όπως οι άλλοι σε «κατασπαράζουν». Σα να υπάρχει ένας άγραφος νόμος πως πρέπει να είμαστε όλοι πανομοιότυποι. Μέσα από τη μόδα βλέπουμε, που κάθε φορά αλλάζει, πως υπάρχει ένα «πρέπει» να έχουμε όλοι την ίδια εικόνα, ίδιο ντύσιμο και στυλ. Μέσα από τη μουσική, που παράγει στυλ, ενώ μπορεί να είναι διαφορετικό από μόνο του, αν το ακολουθείς, είσαι «μέρος του συνόλου». Σα να ανήκεις σε μια ομάδα ανθρώπων που έχουν στοιχεία που είναι όμοια μαζί τους και αυτά σας ενώνουν.
Αν όμως κάτι έχεις που σε διαφοροποιεί, ξαφνικά γίνεσαι εχθρός. Βγαίνεις αυτόματα από την «αγέλη», σου μιλάνε άσχημα , σε κοροϊδεύουν χωρίς να σκέφτονται το πώς μπορεί να σε κάνουν να νιώθεις. Χωρίς να νοιάζονται ότι αυτά τα λόγια, οι συμπεριφορές και τα βλέμματα μπορούν να σε στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει ότι τα λόγια πληγώνουν. Ότι τα λόγια δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω. Δεν έχουν μάθει πως κάθε τι κι εάν πουν θα έχει αντίκτυπο στον άλλον. Δεν ξέρουν ότι τα λόγια μένουν. Πιστεύουν ότι είναι αστείο να παίζουν με τα συναισθήματά σου. Να σε κοροϊδεύουν για τις ιδιαιτερότητές σου. Συμπεριφέρονται σαν να μην έχεις συναισθήματα, σαν να μη σε πειράζει.
Όλοι είμαστε ξεχωριστοί ο ένας από τον άλλον, και θέλει χρόνο και δουλειά να μάθουμε καλά τον εαυτό μας. Να τον σεβόμαστε και να αναγνωρίζουμε την αληθινή μας αξία. Δεν είμαστε αυτό που οι άλλοι μας λένε. Για αυτό είναι καλό να επιλέγουμε προσεκτικά τους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, να είναι εκείνοι που βλέπουν τον αληθινό εαυτό μας, που χαίρονται με τη χαρά μας, που μας βοηθούν στις δύσκολες στιγμές. (Νεφέλη Μαγιορκίνου, Β1)
____________________________________________________________________________________
Ρόδα, Πίστη και Τρεχάλα
Εκείνο το βράδυ, όταν βγήκα από το νοσοκομείο, χωρίς να προλάβω να σκεφτώ τίποτα πήγα αυτόματα στο περίπτερο και πήρα ένα πακέτο τσιγάρα. Έκατσα σε ένα παγκάκι και κάπνισα κοιτώντας στον απέναντι δρόμο, δεν κουνιόταν φύλλο, ακόμα και ο άνεμος είχε κοιμηθεί για απόψε. Ένιωθα την ανάγκη να κλάψω, να διαμαρτυρηθώ, να φωνάξω «γιατί σε εμένα, γιατί;» Άραγε ποιος καθορίζει ποιος αξίζει να τιμωρηθεί και ποιος όχι; Ποιος καθορίζει ποια παιδιά κλαίνε όταν γεννιούνται και ποια όχι, ποιος είναι αυτός που διατάζει ποιος θα βλέπει τον κόσμο όρθιος ή καθιστός;
Και ενώ όλες μου οι σκέψεις γίνονταν εικόνες μπροστά στον άδειο δρόμο που με άκουγε χωρίς να βγάλει άχνα, μια ρόδα ή μάλλον δύο ακούστηκαν να τσουλάνε γρήγορα στην άσφαλτο. Ένα αγόρι έσερνε τις δύο ρόδες του με τα χέρια του μέσα στον δρόμο, πέρασε από μπροστά μου και δύο σταγόνες από τον ιδρώτα που έτρεχε στον λαιμό του έπεσαν στο γόνατο μου.
Το αγόρι μπήκε στο μαγαζί με τον πράσινο σταυρό που δεν είχε σβήσει την ταμπέλα του ακόμα. Δεν πρόλαβα να κλείσω τα βλέφαρα μου και είχε ήδη βγει, ανάμεσα στα πόδια του είχε ένα άσπρο-μπλε μικρό κουτί, που αν και κάποιας ηλικίας ήξερα να το διαβάζω καλύτερα και από το αλφάβητο. Για όσους η καρδιά τους χτυπάει λίγο πιο δυνατά από τους υπόλοιπους, ξέρουν καλά να ξεχωρίζουν τα κουτάκια που έχουν πάντα ανοιχτά δίπλα στο πορτατίφ του κομοδίνου τους. Το αγόρι άρχισε πάλι να τρέχει τσουλώντας τις ρόδες του, ξαναπέρασε δίπλα μου, αλλά αυτή την φορά δεν άκουσα μόνο τις ρόδες που τσούλαγαν, άκουσα ένα «έρχομαι μπαμπά». Οι ρόδες του συνέχιζαν να ακούγονται μέχρι το τέλος του δρόμου που χάθηκε πια από τα μάτια μου. Δύο από τα δάκρυα μου έπεσαν στο γόνατο μου δίπλα στον ιδρώτα του παιδιού με τις ρόδες. Παράτησα τα τσιγάρα στο παγκάκι και έτρεξα στο νοσοκομείο να αγκαλιάσω το γιο μου που μόλις είχε γεννηθεί, και ας μην είχε κλάψει ακόμα… (Ηλέκτρα Πολυχρονοπούλου, Γ4)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου