Ταξιδεύοντας _ Ραδιοφωνικό Μήνυμα 2021 - 2022

Ο Όμιλος Δημιουργικής Γραφής πήρε μέρος στον Διαγωνισμό Ραδιοφωνικού μηνήματος "Κάν'το να Ακουστεί" με θέμα Ταξιδεύντας.

Μέχρι να ετοιμαστεί η τελική συμμετοχή, οι μαθητές εμπνεύστηκαν και έγραψαν. ______________ Ταξίδι. Ταξίδι μεσά στην καρδία ή στο μυαλό; Ταξίδι μέσα στα συναισθήματα ή στις σκέψεις; Ταξίδι μέσα στην ψυχή. Ταξίδι με ένα φανταστικό αεροπλάνο μέσα στον εαυτό μας. Κινητήρας:το μυαλό μας, πιλότος:η καρδιά. Για καύσιμα έχουμε τα συναισθήματα και προορισμός μας: οι σκέψεις μας. Κάθε αεροδρόμιο και κάθε προβληματισμός, μια ιδέα, μια σκέψη. Όσο ο καιρός περνάει, τα αεροδρόμια..."ανακαινίζονται", αλλάζουν. Όμως ο επιβάτης παραμένει, ότι και να του επιφυλλάσει η πτήση. Αυτός ο επιβάτης είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι ο καθένας. Όλοι τις κάνουμε αυτές τις πτήσεις. Το μόνο διαφορετικό είναι ο προορισμός. (Απόστολος Καραγεωργόπουλος, Α2)______________________________________ Σηκώθηκα από το κρεβάτι με καμπουριασμένη την πλάτη μου και τα βλέφαρά μου ελαφρώς κλειστά. Χωρίς καν να το καταλάβω είχα βρεθεί στο μπάνιο. Μπροστά από τον καθρέπτη του νιπτήρα. Με σχεδόν μηχανικές κινήσεις άρπαξα τη γαλάζια χτένα από το ντουλάπι, ίσα ίσα για να μαζέψω δυό τρείς τρίχες που πέταγαν. Την τοποθέτησα ακριβώς δίπλα από το ποτηράκι με τις οδοντόβουρτσες σε ίση απόσταση από το μπουκαλάκι με το αφρόλουτρο. Έκλεισα το φως και βγήκα από το μπάνιο. Κάτω στο σαλόνι ο πατέρας μου καθόταν στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση σχεδόν κοιμισμένος. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Είναι δύσκολο να καταλάβεις αν κοιμάται ή όχι με το αποχαυνωμένο βλέμμα που έχει. Ειδικά όταν βλέπει αθλητικά. Γι αυτό το λόγο άρπαξα την τσάντα μου από το πάτωμα και έφυγα σχεδόν αθόρυβα. Στην μικρή θήκη της τσάντας είχα ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς από εχθές. Το μασούλησα στο δρόμο μέχρι να φτάσω στο σχολείο. Χιλιάδες φωνές ακούγονταν η μία πάνω στην άλλη στον κεντρικό διάδρομο του λυκείου. Σιγά σιγά οι ακανόνιστοι ήχοι που τρυπούσαν τα αφτιά μου έγιναν μια ενιαία συζήτηση, σαν την ορμή ενός ποταμού πάνω από τους βράχους και όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου. Ή πάνω στον λεκέ που άφησε το σάντουιτς στη μπλούζα μου. Μπήκα στην αίθουσά μου, άνοιξα την τσάντα μου που είχε γεμίσει ψίχουλα. Από το σάντουιτς που λέγαμε πριν. Παρατήρησα πως στην κορυφή του πίνακα υπήρχε ένα μικροσκοπικό σημείο που δεν είχε σβηστεί. Το κοίταζα για ώρα αγνοώντας τελείως την καθηγήτριά μου που μου φώναζε με μια ‘’ελάχιστη’’ δόση υστερίας. Για μια στιγμή πρέπει να συναγωνίστηκα τον Πέτρο , ίσως και να του έκλεψα τον τίτλο του χειρότερου, ενοχλητικότερου μαθητή. Ωραίος τίτλος! Πόσο ολοκληρωμένος. Ευχαριστιέσαι να το λες. Χειρότερος ΚΑΙ ενοχλητικότερος. Αν ήταν μόνο κακός ή ενοχλητικός δεν θα ήταν το ίδιο. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Αν δεν χτυπούσε το κουδούνι θα είχα διεκδικήσει τον τίτλο και θα τον ξεπερνούσα κατά πολύ. Δεν πειράζει άλλη φορά μωρέ. Καθώς περιπλανιόμουν στους διαδρόμους τα βλέμματα στράφηκαν και πάλι πάνω μου. Ίσως γιατί περπατούσα με απόλυτη προσοχή για να μην με ακουμπήσει κανείς. Σιχαίνομαι να με ακουμπάνε. Ειδικά οι άνθρωποι που δεν τους ξέρω. Τα βλέμματά τους ακολουθούσαν κάθε μου κίνηση και μικροί ψίθυροι συνόδευαν την ‘’παράσταση’’. Βγήκα από το κτήριο σώος και έτσι άρχισα να περπατάω προς το σπίτι. Στην τσέπη της ζακέτας μου είχα ένα διπλωμένο στα τέσσερα, ελαφρώς τσαλακωμένο χαρτί. Ήταν η λίστα με ΟΛΑ τα πράγματα που σιχαίνομαι. Και τονίζω το όλα γιατί σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε…είναι πολλά. ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ 1. Τα χρώματα καφέ και άσπρο 2. Να με ακουμπάνε 3. Οτιδήποτε δεν είναι συμμετρικό 4. Όταν ο πατέρας μου βάζει την τηλεόραση στη διαπασών, βλέποντας τελεμάρκετινγκ 5. Το ρύζι 6. Την απίστευτη βαβούρα ……………………………………………. Αποφάσισα να προσθέσω άλλο ένα λόγω του σημερινού συμβάντος. ……………………………………………. 18. ΟΛΟΥΣ τους περιττούς αριθμούς 19. Να μην έχω έναν ολοκληρωμένο τίτλο ( π.χ χειρότερος, ενοχλητικότερος μαθητής) Το πρόβλημα τώρα όμως είναι ότι τώρα έχω γράψει 19 πράγματα ( περιττός αριθμός) . Επομένως η λύση ήταν μια…………. 20. Η λίστα μου να τελειώνει σε περιττό αριθμό. Έτσι περπάτησα ευχαριστημένος στο σπίτι. (Θένια Τσαγγαράτου, Γ4)______________________________________________________________________ Πιάσε με! Πιάσε με! Το λεπτό πορτοκαλί μου σκοινί! Είμαι μπαλόνι. Πάντα φεύγω για αυτό τρέχα. Μπορώ να σε κάνω να πας πολύ μακριά ταξιδεύοντας πάνω από το σύννεφα, εκεί που το βαμβάκι είναι απαλό, που ο ήλιος ζεσταίνει ολόκληρη την πλάση, εκεί που τα αεροπλάνα μετράνε χιλιάδες πόδια από το έδαφος και τα μάτια των ανθρώπων χιλιάδες μικροσκοπικά σπιτάκια. Είμαι μπαλόνι και όταν θες φώναξε με! Μπορούμε να ταξιδέψουμε μαζί αν δεν μπορείς πάλι να ονειρευτείς και μην ανησυχείς δεν σε ξεχνώ. (Ουρανία Τρυποσκούφη, Β3)________________________________________________________ Βυθίζεσαι και ξαφνικά πέφτεις στο πάπλωμα της σκέψης σου, όπου ο χρόνος φαίνεται ασήμαντος. Περιπλανιέσαι σε γαλαξίες, σε μαγευτικά τοπία που μόνο εσύ ξέρεις πως υπάρχουν και δίνεις χώρο στην φαντασία σου να καλλιεργήσει τις απέραντες πεδιάδες της. Έτσι, ταξιδεύοντας, τα σύννεφα και ο ουρανός γίνονται η αγαπημένη σου βαμβακερή, γαλάζια κουβέρτα. Φώτα που αναβοσβήνουν και σε κάνουν να μην χωράς στο σώμα σου και ζαχαρωτά που σε προκαλούν να ξαπλώσεις στα χιονισμένα λιβάδια από ζάχαρη. Όλα αυτά, ταξιδεύοντας. Πως νιώθεις; σε ρωτάνε περαστικές μάζες στις πόλεις με τα σχήματα και τη φασαρία. Δεν ξέρω, τους απαντάς. Φταίει ο φόβος του να αλλάζεις ταξιδεύοντας. Τι είναι αυτό; Σε ρωτάνε άλλοι που δεν βλέπουν πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια τους. Μα εσύ ξέρεις, γιατί έμαθες ταξιδεύοντας. Σε ένα πλατς που κάνουν οι γαλότσες σου στην λακκούβα με τα λασπόνερα από την χθεσινή βροχή, οι ηθοποιοί του δρόμου αλλάζουν και με τα ίδια περίπου σκηνικά συνεχίζεται η παράσταση. Είσαι ο πρωταγωνιστής. Περπατάς, περπατάς και ακόμα ταξιδεύεις. Ναι, πράγματι όταν ταξιδεύεις βλέπεις και άλλους ταξιδιώτες και τους περισσότερους μόνο για μια φορά. Φαντάσου πώς τους λένε, τι δουλειά κάνουν και φτιάξε σενάρια με τους νέους προσωρινούς φίλους σου μέχρι να φτάσεις στην διαδρομή. Μάθε από τους ανθρώπους και νιώσε τη διαφορετικότητα τους να περνάει από μέσα σου και ας μην τους ξαναδείς. Αν σε ρωτήσουν, "τι κοιτάς έτσι" μη διστάσεις! Με θάρρος απάντα "σας λένε Κατερίνα , σωστά; " και αν η απάντηση είναι "όχι" συνέχισε κανονικά γιατί μετά θα ακούσεις πολλά "όχι" ακόμα . Οπότε απλά συνέχισε να περπατάς, να περπατάς και να ταξιδεύεις. Μην ξεχνάμε, πως όλοι έχουμε γνωρίσει Κατερίνες που τις θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή χωρίς να ξέρουμε ούτε καν πως μοιάζουν πια. (Μυρσίνη Γαλάκου)_________________________________ Το ταξίδι της Καρδιάς Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι που βγήκα στο μπαλκόνι να ποτίσω τα τριαντάφυλλα μου. Όταν βγήκα έξω σχεδόν τρόμαξα, δεν πρόλαβα να τους ρίξω μήτε μια σταγόνα, είχαν μαραθεί. Μα ποιος να είχε στενοχωρήσει τόσο τα τριαντάφυλλά μου; Κοίταξα τον δρόμο κι όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω του σαν να μαράθηκε και εμένα το ροδαλί στα μάγουλά μου. Ήταν τα σκοτεινά βλέμματα που μ’ αντίκρισαν και με έκαναν να χλομιάσω, να κλάψω, ήταν το μαύρο που είχε καλύψει την ψυχή τουςκαι είχε μαράνει κάθε πέταλο στα τριαντάφυλλά μου. Όλοι φαινόντουσαν να περπατάνε μα οι καρδιές τους ακούγονταν που τρέχανε, ιδρώνανε, σκέφτονταν και χτυπάγανε τόσο δυνατά που αντηχούσανε στα αυτιά μου, και στην ζαρντινιέρα μου, στα αυτιά των λουλουδιών μου. Και έτρεχε η καρδιά να προλάβει, ταξίδευε μέσα από το μυαλό σε ότι σκοτεινό μπορούσε να γεννήσει το σκοτάδι. Και η καρδιά είχε τα αυτιά της ανοιχτά, να ακούει τα κλάματα, τα ραδιόφωνα, τις σειρήνες, τα αεροπλάνα, κάθε νότα του αέρα που σου φώναζε να τρέξεις, κάθε προσευχή που ψιθυρίζονταν. Και είχε και τα μάτια της ανοιχτά, έβλεπε όλα τα παράθυρα κλειστά,έβλεπε το αίμα να τρέχει από όλες τις πληγωμένες πληγές,τον κόσμο να βαδίζει γρήγορα κρατώντας τσάντες με φασόλια, ανθρώπους σκεπτικούς, βουρκωμένους, σκοτεινούς. Και έτρεχε η καρδιά, ίδρωνε, έτρεχε και πάλι από την αρχή. Ταξίδευε στους ήχους, στις εικόνες, στην μαραμένη μυρωδιά που είχαν τα τριαντάφυλλά μου και πάλι από την αρχή. Και ότι και αν έβλεπε η καρδιά δεν έκλεινε τα μάτια και τα αυτιά της ποτέ, άντεχε, ένιωθε, προσπαθούσε, πίστευε, και πάλι από την αρχή. Γιατί η καρδιά είχε ορκιστεί στο σώμα να μην τα παρατάει, γιατί είχε ορκιστεί μαζί με όλες τις άλλες καρδιές να ταξιδεύουν ακόμα και στα πιο σκοτεινά μέρη όταν το μυαλό δεν φτάνει να τρέξει για τον άνθρωπο που κυνηγάει η μανία του πολέμου… (Ηλέκτρα Πολυχρονοπούλου, Γ4)_______________________________________________ Η τελική συμμετοχή μας με τίτλο "Χορεύουν βαλς οι κύκνοι;"

Δικαιώματα του παιδιού και διαφορετικότητα_ Οι μαθητές μίλησαν και έγραψαν 2021 - 2022

Στις 20 Νοεμβρίου 2021 μέλη του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής του σχολείου μας βρέθηκαν στον διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό Polis View για να μιλήσουν για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Μερικά από τα κείμενα που ακούστηκαν… _________________________________________________________________________ Με αφορμή την σημερινή μέρα, ως παιδί θέλω να εκφράσω την άποψή μου για κάποια από τα δικαιώματα των παιδιών. Πολλές φορές, στο σχολείο, μας έχουν μιλήσει με απλά λόγια για όσα αναφέρονται στη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Ευτυχώς, ζούμε σε μια χώρα που πολλά από αυτά θεωρούνται αυτονόητα, καθώς τα περισσότερα τα απολαμβάνουν τα ελληνόπουλα. Ωστόσο, γύρω μας τα τελευταία χρόνια, στις γειτονιές, ακόμη και στο σχολείο μας έχουν δημιουργηθεί συνθήκες που κάνουν αναγκαία την ευαισθητοποίησή μας στο θέμα. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν γύρω μας παιδιά που βιώνουν δύσκολες οικονομικές συνθήκες ή που έχουν φύγει από τις χώρες τους λόγω πολέμου, που δυσκολεύονται στην καθημερινότητα τους, καθώς και στην πρόσβαση σε αυτονόητα αγαθά. Αυτά τα παιδιά όμως, έχουν τόσο δικαίωμα στη στέγη, στην υγεία, στην παιδεία αλλά και στον πολιτισμό όσο κάθε άλλο παιδί και η διάκριση τους (λόγω φυλής, εμφάνισης, θρησκείας) είναι λανθασμένη. Πέρα από αυτό, το δικαίωμα της ζωής σε ένα καλύτερο, καθαρό και φιλόξενο περιβάλλον δεν λείπει. Κάθε παιδί αξίζει να ζει σε έναν τέτοιο χώρο, όπου θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει όλες τις δεξιότητες του. Θα ήθελα, όλοι οι παγκόσμιοι ηγέτες να ακούσουν και τη δικιά μας φωνή και τις ανησυχίες μας, έτσι ώστε η επόμενη γενιά να ζει ελεύθερα, χωρίς προβλήματα και έγνοιες, σε έναν καλύτερο κόσμο. (Απόστολος Καραγεωργόπουλος, Α2) _________________________________________________________________________ Η καλύτερη αίσθηση του κόσμου Η καλύτερη αίσθηση του κόσμου, Είναι εκείνη του να είσαι παιδί. Να ζεις τη μια μέρα σαν χιλιάδες. Να ακούς το θρόισμα των φύλλων, Τον μόνο ήχο που κάνει τα ρολόγια να μετράνε πιο αργά. Τον μόνο ήχο, Που σαρώνει τα βουητά της πόλης. Γιατί τα παιδιά ακούν και βλέπουν. Ακούν τον αέρα Και βλέπουν τα δέντρα να γίνονται πουλιά και να φτάνουν ως τα σύννεφα. Βλέπουν όμως και τέρατα. Εκείνα τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι τους. Και κρύβονται φοβισμένα κάτω από τη ζεστή κουβέρτα. Ή μέσα στην αγκαλιά της μαμάς. Αλλά αυτό δεν πειράζει διότι τα παιδιά βλέπουν καθαρά. Γιατί το να είσαι παιδί, Είναι η καλύτερη αίσθηση του κόσμου. (Θένια Τσαγγαράτου, Γ4) ____________________________________________________________________________ Κάποτε κάποιος δημιουργούσε τη λέξη δικαίωμα ίση για όλους χωρίς διακρίσεις και εγωισμούς . Κάποιοι την διεκδικήσαν, κάποιοι άλλοι την πλήρωσαν και κάποιοι δεν την πήραν ποτέ. Τώρα είναι σειρά μας να την κερδίσουμε σαν παιδιά που πάντα με τον δικό μας τρόπο μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Έχουμε δικαίωμα για εμάς, για τα δικά μας θέλω και για όσους διστάζουν να θέλουν. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όλα μπορεί να συμβούν. Παρόλα αυτά όλοι έχουν το δικαίωμα στο άπιαστο όνειρο με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα γίνει πραγματικότητα. (Ουρανία Τρυποσκούφη, Β3) ___________________________________________________________________________ Ίσως μια μέρα το σχολείο να μην αφήνει να φοράμε καπελάκια… Βαρύς δεν είναι ο πίνακας, βαριά είναι τα καπελάκια για αυτούς που τα φοράνε, ελαφριά δεν είναι τα μολύβια, ελαφριά είναι τα καπελάκια για αυτούς που τα υφαίνουν. Ποια καπελάκια; θα αναρωτηθείς μέσα σου. Ξέρεις ποια είναι, αυτά που λένε τον χοντρό, χοντρό, τον ψηλό, ψηλό, τον κοντό κοντό και το σχολείο φυλακή. Εσύ βλέπεις και εγώ βλέπω, μα ανάμεσα μας είναι άλλοι δεκάδες που δεν μπορούν να δουν. Και ενώ τα δικά μας πρόσωπα δεν κρύβουν καπελάκια, αγνοήσαμε όλους αυτούς που προσπαθήσαν να δουν. Γιατί; Ποιον φοβόμαστε; Ίσως αυτόν που υφαίνει καπελάκια. Αφήσαμε το σχολείο να γίνει κάτι βαρετό για μας που βλέπουμε, και κλείσαμε σε ένα κελί αυτούς που υφαίνουν και φοράνε καπελάκια… Αυτούς που τα υφαίνουν γιατί, θα με ρωτήσεις τώρα. Ναι τους αφήσαμε στο κελί που έστησαν για τους «άλλους» Εσύ δεν τους σήκωσες από την ραπτομηχανή που έκλεισαν τον κόσμο, να δουν φως, και εγώ δεν έβγαλα τα καπελάκια αυτών που σιγανά μου φώναζαν βοήθεια. Αφήσαμε το σπίτι των παιδιών που φύλαγε η καρδιά μας να γίνει εφιάλτης. Ξυπνήσαμε μια μέρα και αφήσαμε τα χέρια που είχαμε πιάσει σε ένα κύκλο. Και όχι, δεν φταίει ο δάσκαλος, ο μαθητής που φορούσε καπελάκι, ούτε αυτός που έφτιαξε τα δέκα καπελάκια για άλλους και ένα ακόμα που έβαλε ο ίδιος στον εαυτό του… Όχι δεν φταίνε αυτοί, φταίμε εσύ και εγώ που βλέπαμε και τ’ αφήσαμε να γίνει. Ίσως μια μέρα το σχολείο να μην αφήνει να φοράμε καπελάκια… (Ηλέκτρα Πολυχρονοπούλου, Γ4) ___________________________________________________________________________________ Παράλληλα στον Όμιλο Δημιουργικής Γραφής έγραψαν οι μαθητές κείμενα για τη διαφορετικότητα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.Τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα του σχολείου μας. ___________________________________________________________________________________ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ μια λέξη που γυρνάει στο μυαλό του κόσμου με πολλά αναπάντητα ερωτήματα και σε άλλους με ένα δάχτυλο που όλο δείχνει και κρίνει χωρίς να σκεφτεί πραγματικά, να νιώσει τις λέξεις που μπορεί εύκολα και ξεστομίζει πληγώνοντας καρδιές ανθρώπων. Ο κοντός, ο μαύρος, ο παχύσαρκος, ο λευκός, αυτός που δεν έχει τέλειο σώμα με βάση τα «πρότυπα» που έχει δημιουργήσει στον μικρόκοσμο του internet, αυτός που περπατάει πάνω σε δυο ρόδες και κάνει όνειρα για το αύριο, αυτός που τα μάτια είναι αυτιά και αυτιά είναι τα χέρια, αυτός που αυτιά και μάτια του είναι οι άνθρωποι, αυτός που πάλεψε και βγήκε νικητής χωρίς ούτε μια στιγμή να σκύψει το κεφάλι. Αυτός ο άνθρωπος για εσένα δεν αξίζει; Πρέπει να σκεφτείς πως θα ένιωθες εσύ αν ήσουν στη θέση του. Δεν μιλάς; Θα μιλήσω εγώ για σένα, γιατί να ξέρεις ότι δε χρειάζεται να τον λυπάσαι, αντίθετα πρέπει να του ανοίξεις την αγκαλιά σου. Και ίσως μια μέρα οι αγκαλιές να γίνουν περισσότερες από τα δάχτυλα που δείχνουν με αδιαφορία. (Ουρανία Τρυποσκούφη, Β3) __________________________________________________________________________________________ Το πρώτο συναίσθημα που νιώθουμε όταν βλέπουμε ένα άτομο με ειδικές ανάγκες είναι η λύπηση. Θεωρούμε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έτυχε να είναι τόσο «ευνοημένοι» όσο είμαστε εμείς. Αυτή τη σκέψη εννοείται δεν την κάνουμε κακοπροαίρετα όμως με αυτό το σκεπτικό διαιωνίζουμε αυτή την προκατάληψη: τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι ανήμπορα. Ο κοινωνικός αποκλεισμός που δέχονται ισοδυναμεί με αυτή τη λύπηση που τους δείχνουμε. Μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως και αυτοί οι άνθρωποι έχουν ίσες δυνατότητες με εμάς παρά τις δυσκολίες του οργανισμού τους. Με το να τους φερόμαστε με οίκτο τους αποθαρρύνουμε από το να νιώσουν ίσοι με την υπόλοιπη κοινωνία καθώς και να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Τα ΑΜΕΑ άτομα έχουν τις ίδιες ικανότητες με εμάς, μη πω και περισσότερες. Ένα τρανό παράδειγμα είναι ο Steven Hopkins, ένας από τους σπουδαιότερους θεωρητικούς φυσικούς και ένα από τα λαμπρότερα μυαλά του 20ου και 21ου αιώνα. Έπασχε από τη νόσο ΑLS (νόσος κινητικού νευρώνα) αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε από το να διαπρέψει στον τομέα του. Τέτοια παραδείγματα μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε πως στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως των σωματικών δυσκολιών τους, είναι ίσοι και όλοι αξίζουν να τους μεταχειρίζονται με τον ίδιο τρόπο. (Δέσποινα Μαυροειδή, Γ3) __________________________________________________________________________________ Ένα πράγμα το οποίο αρνούμαστε να καταλάβουμε είναι ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί. Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Όμως για κάποιο λόγο η διαφορετικότητα έχει γίνει κάτι κακό. Όλοι προσπαθούμε να κρύψουμε αυτό το κάτι που μας κάνει διαφορετικούς. Όμως δε γίνεται πάντα να κρύβουμε αυτό το στοιχείο. Δυστυχώς στη σημερινή κοινωνία εάν δεν είσαι όπως οι άλλοι σε «κατασπαράζουν». Σα να υπάρχει ένας άγραφος νόμος πως πρέπει να είμαστε όλοι πανομοιότυποι. Μέσα από τη μόδα βλέπουμε, που κάθε φορά αλλάζει, πως υπάρχει ένα «πρέπει» να έχουμε όλοι την ίδια εικόνα, ίδιο ντύσιμο και στυλ. Μέσα από τη μουσική, που παράγει στυλ, ενώ μπορεί να είναι διαφορετικό από μόνο του, αν το ακολουθείς, είσαι «μέρος του συνόλου». Σα να ανήκεις σε μια ομάδα ανθρώπων που έχουν στοιχεία που είναι όμοια μαζί τους και αυτά σας ενώνουν. Αν όμως κάτι έχεις που σε διαφοροποιεί, ξαφνικά γίνεσαι εχθρός. Βγαίνεις αυτόματα από την «αγέλη», σου μιλάνε άσχημα , σε κοροϊδεύουν χωρίς να σκέφτονται το πώς μπορεί να σε κάνουν να νιώθεις. Χωρίς να νοιάζονται ότι αυτά τα λόγια, οι συμπεριφορές και τα βλέμματα μπορούν να σε στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής σου. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει ότι τα λόγια πληγώνουν. Ότι τα λόγια δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω. Δεν έχουν μάθει πως κάθε τι κι εάν πουν θα έχει αντίκτυπο στον άλλον. Δεν ξέρουν ότι τα λόγια μένουν. Πιστεύουν ότι είναι αστείο να παίζουν με τα συναισθήματά σου. Να σε κοροϊδεύουν για τις ιδιαιτερότητές σου. Συμπεριφέρονται σαν να μην έχεις συναισθήματα, σαν να μη σε πειράζει. Όλοι είμαστε ξεχωριστοί ο ένας από τον άλλον, και θέλει χρόνο και δουλειά να μάθουμε καλά τον εαυτό μας. Να τον σεβόμαστε και να αναγνωρίζουμε την αληθινή μας αξία. Δεν είμαστε αυτό που οι άλλοι μας λένε. Για αυτό είναι καλό να επιλέγουμε προσεκτικά τους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, να είναι εκείνοι που βλέπουν τον αληθινό εαυτό μας, που χαίρονται με τη χαρά μας, που μας βοηθούν στις δύσκολες στιγμές. (Νεφέλη Μαγιορκίνου, Β1) ____________________________________________________________________________________ Ρόδα, Πίστη και Τρεχάλα Εκείνο το βράδυ, όταν βγήκα από το νοσοκομείο, χωρίς να προλάβω να σκεφτώ τίποτα πήγα αυτόματα στο περίπτερο και πήρα ένα πακέτο τσιγάρα. Έκατσα σε ένα παγκάκι και κάπνισα κοιτώντας στον απέναντι δρόμο, δεν κουνιόταν φύλλο, ακόμα και ο άνεμος είχε κοιμηθεί για απόψε. Ένιωθα την ανάγκη να κλάψω, να διαμαρτυρηθώ, να φωνάξω «γιατί σε εμένα, γιατί;» Άραγε ποιος καθορίζει ποιος αξίζει να τιμωρηθεί και ποιος όχι; Ποιος καθορίζει ποια παιδιά κλαίνε όταν γεννιούνται και ποια όχι, ποιος είναι αυτός που διατάζει ποιος θα βλέπει τον κόσμο όρθιος ή καθιστός; Και ενώ όλες μου οι σκέψεις γίνονταν εικόνες μπροστά στον άδειο δρόμο που με άκουγε χωρίς να βγάλει άχνα, μια ρόδα ή μάλλον δύο ακούστηκαν να τσουλάνε γρήγορα στην άσφαλτο. Ένα αγόρι έσερνε τις δύο ρόδες του με τα χέρια του μέσα στον δρόμο, πέρασε από μπροστά μου και δύο σταγόνες από τον ιδρώτα που έτρεχε στον λαιμό του έπεσαν στο γόνατο μου. Το αγόρι μπήκε στο μαγαζί με τον πράσινο σταυρό που δεν είχε σβήσει την ταμπέλα του ακόμα. Δεν πρόλαβα να κλείσω τα βλέφαρα μου και είχε ήδη βγει, ανάμεσα στα πόδια του είχε ένα άσπρο-μπλε μικρό κουτί, που αν και κάποιας ηλικίας ήξερα να το διαβάζω καλύτερα και από το αλφάβητο. Για όσους η καρδιά τους χτυπάει λίγο πιο δυνατά από τους υπόλοιπους, ξέρουν καλά να ξεχωρίζουν τα κουτάκια που έχουν πάντα ανοιχτά δίπλα στο πορτατίφ του κομοδίνου τους. Το αγόρι άρχισε πάλι να τρέχει τσουλώντας τις ρόδες του, ξαναπέρασε δίπλα μου, αλλά αυτή την φορά δεν άκουσα μόνο τις ρόδες που τσούλαγαν, άκουσα ένα «έρχομαι μπαμπά». Οι ρόδες του συνέχιζαν να ακούγονται μέχρι το τέλος του δρόμου που χάθηκε πια από τα μάτια μου. Δύο από τα δάκρυα μου έπεσαν στο γόνατο μου δίπλα στον ιδρώτα του παιδιού με τις ρόδες. Παράτησα τα τσιγάρα στο παγκάκι και έτρεξα στο νοσοκομείο να αγκαλιάσω το γιο μου που μόλις είχε γεννηθεί, και ας μην είχε κλάψει ακόμα… (Ηλέκτρα Πολυχρονοπούλου, Γ4)

Τα 4 στοιχεία της φύσης εμείς... 2021-2022

Τα 4 στοιχεία της φύσης εμείς…

Οι μαθητές του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής και Καλλιτεχνικής έκφρασης του !ου Γυμνασίου Ζωγράφου έγραψαν τα κείμενα του θεατρικού που θα παρουσιαστεί στο διαγωνισμό Μαθαίνοντας Επιστήμη μέσα από το Θέατρο και έδωσαν φωνή στη Γη, τη Φωτιά, το Νερό και τον Αέρα. Τι να έχουν άραγε να μας πουν; Πόσο δυνατή είναι η φωνή τους; Θα τα ακούσουμε; Εκτός της υποκριτικής τέχνης και της δημιουργικής γραφής, η ζωγραφική είχε εξέχουσα θέση. Ένα ολοκληρωμένο project καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας με τους μαθητές στο επίκεντρο της διαδικασίας. Εξωγήινα στοιχεία μπλέκονται με τα 4 στοιχεία της φύσης... όμως στο επίκεντρο πάντα ο Άνθρωπος που με τις επιλογές του βοηθά ή διαταράσσει την ισορροπία... href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdhJINvVwR5zd5QvbMJheaX0qRWcB9xCSDLmR7QcsQdN1E1kpONU_6Iq1tzraUsYrcbGkRujYBSziP8h2koVCUvcY2tf3ZjV6VBFnpPJ_U7hNoF05d7pjFTnWxe7aQWMii39BHzs8dMei9amkYcWPEGHyVBYDfVYvUzZlh2sO-opNyUxDEUk25k-t5/s3129/IMG_20220304_195908.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; ">