ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ

Σε αυτή την εποχή του αναγκαστικού εγκλεισμού που διανύουμε ήταν μια καλή ευκαιρία για απολογισμούς διαφόρων ειδών… πόσα ταξίδια έφτασαν στην Ιθάκη τους και πόσα αναζητούν ακόμα τη διαδρομή τους!

Κοιτώντας πίσω 18 χρόνια, νεοδιόριστη καθηγήτρια στο Λύκειο Λέρου, ήξερα ότι υπήρχε μέσα μου η σπίθα για δημιουργία αλλά έπρεπε να μάθω να ισορροπώ και να διαχειρίζομαι την εικόνα του ρόλου μου αλλά και των δυνατοτήτων που μου προσέφερε.

Εδώ και δέκα χρόνια, από όταν υπηρετούσα στο 3^ο Εσπερινό Γυμνάσιο Αθήνας άρχισα να κρατάω τα πονήματα της γραπτής έκφρασης των μαθητών μου πάνω σε εργασίες που αφορούσαν την τέχνη και την ελεύθερη έκφραση της φαντασίας τους. Έκτοτε, ήταν ένα «στοίχημα» για μένα, μια πρόκληση να έρχομαι αντιμέτωπη με την αστείρευτη φαντασία τους και κάθε φορά να νιώθω το ίδιο ξάφνιασμα για την πηγαία καθαρότητα της ματιάς τους. Πλάι στη γραπτή έκφραση των μαθητών όλα αυτά τα χρόνια, ήρθαν να προστεθούν και άλλες καλλιτεχνικές δράσεις στα πλαίσια της σχολικής κοινότητας  που έκαναν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, προκλητική και συνάμα αποκαλυπτική την πορεία τόσο για τις δυνατότητες των μαθητών όσο και για τα δικά μου όρια, ανάγκες και επιθυμίες.

Αυτή την πορεία των δέκα τελευταίων χρόνων, την είχα φυλαγμένη σε διάσπαρτα αρχεία στον υπολογιστή μου και πάντα σκεφτόμουν πότε θα μου δινόταν η ευκαιρία να την συγκεντρώσω… πρώτα για μένα… μετά για τους μαθητές μου… για τους συναδέλφους που μοιραστήκαμε κοινά οράματα και για τους γονείς των μαθητών μου, που με κάποιους από αυτούς στην πορεία γίναμε φίλοι. Πιθανά να ενδιαφέρει και άλλους, αλλά στην παρούσα φάση δεν είναι ο πρωταρχικός μου στόχος, αν και το επιθυμώ.

Και η στιγμή αυτή ήρθε… τώρα… τώρα ήταν η ευκαιρία! Και να που εγώ νιώθω την ανάγκη να πω ευχαριστώ (μου αρέσει αυτή λέξη στην ουσία της!).

Χωρίς καμία σκέψη το μεγαλύτερο ευχαριστώ ανήκει στους μαθητές μου όλα αυτά τα χρόνια για όσα μοιραστήκαμε!

Πρώτος συνάδελφος αγαπημένος που συνεργαστήκαμε πριν 10 χρόνια στο 3^ο Εσπερινό Γυμνάσιο και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα είναι ο Τάσος Νικολής. Πάντα δίπλα μου σε ό,τι του έχω ζητήσει!

Όμως εκείνος που νιώθω ότι με έβγαλε στο ταξίδι «για την Ιθάκη» είναι ο Βασίλης Κατσικονούρης στο 1^ο Γυμνάσιο Ζωγράφου. Πλάι στο Βασίλη έμαθα και μαθαίνω. Υπήρξε γενναιόδωρος μαζί μου αλλά και εγώ ελπίζω να ανταπέδωσα με τη διάθεση και τον ενθουσιασμό μου σε ό,τι δημιουργήσαμε. Ο Βασίλης με έκανε κοινωνό στο όραμά του για άνοιγμα της σχολικής κοινότητας στην κοινωνία. Το πρώτο κάλεσμα που έκανε σε γονείς και καθηγητές να παίξουν πλάι στους μαθητές ομολογώ με ξάφνιασε, το ζωντάνεμα της αυλής του σχολείου τα Σαββατοκύριακα με παιδιά που ήθελαν να παίξουν θέατρο και να εκφραστούν με ενθουσίασε, η εμμονή του στην «τελειότητα» της λεπτομέρειας με έκανε να εξασκήσω τη ματιά μου και εν τέλει όλα αυτά να συπαποτελέσουν βασικό άξονα του τρόπου σκέψης και δράσης μου στο σχολείο. Όπως χαρακτηριστικά έχω αναφέρει και σε μία συνέντευξη για τη συνεργασία μας «πρόβες, παραστάσεις, γέλια, αγωνίες, γυρίσματα, προβολές, φιλίες, βραβεύσεις, φώτα, πρεμιέρες και φινάλε ήταν σημεία μιας πορείας που έδιναν πνοή και νόημα στο λειτούργημά μου ως εκπαιδευτικός αλλά παράλληλα νέα υπόσχεση για τον “επόμενο προορισμό”».

Σε όλη αυτή την πορεία είναι και άλλοι συνάδελφοι που καθένας με τον τρόπο του έγινε ένα κομμάτι, μικρότερο ή μεγαλύτερο, στο μεγάλο παζλ των αναμνήσεων… η Εύη Παπανικολάου (η μάνα…ξέρει αυτή), ο Γιώργος Κριτσωτάκης (πολύτιμος συνεργάτης και φίλος, μπορώ να τον χαζεύω όταν παίζει μουσική και τραγουδάει), ο Αργύρης Δρόλαπας (μου έμαθε να αγαπώ τη φωτογραφία), ο Νίκος Λιζάρδος (δοτικός πάντα), η Βάσω Λύρα, η Εύα Μπάλλα (η συγκυρία μας έφερε αναπάντεχα στην ίδια θεατρική σκηνή), ο Βασίλης Κωτούλας (μου έμαθε να στήνω και να υποστηρίζω project), η Ιωάννα Ντζιού (με έκανε κοινωνό σε προγράμματα τέχνης που άπτονται των φυσικών επιστημών, όπου μαζί και με τη Χριστιάνα Μπουλούδα κάνουμε καταπληκτική ομάδα). Φυσικά, για να υπάρξει δημιουργία στο χώρο του σχολείου χρειάζεται πάντα η αρωγή της Διεύθυνσης ( Κωστούλα Δαφνή, Νίκη Μπαφούτσου και Χρυσούλα Καραμάτσιου) και ένας «καλός λόγος» από τους υπόλοιπους συναδέλφους. Όσοι λένε τα καλά λόγια από την ψυχή τους, τα εισπράττω, τα νιώθω και τους ευχαριστώ.

Με έναν φίλο, που όπως χαρακτηριστικά λέμε είναι «επίτιμος φίλος» του σχολείου μας, τον Βαγγέλη Βαροτσάκη, έχουμε ζήσει τόσες πολλές και όμορφες στιγμές πίσω από τα φώτα αλλά και πάνω στη σκηνή, άλλωστε ήταν «νονός» της ΤΑΡΙΑ (Teachers And Parents In Action) και αυτός που έδωσε πνοή στους Φασουλήδες με τη σκηνοθετική του ματιά, τους Φασουλήδες που έντυσε με πολλή αγάπη και μεράκι η Αναστασία Χαβά.

Αφήνω για το τέλος τους γονείς των μαθητών μου. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν τόσοι πολλοί που στάθηκαν πλάι σε κάθε μας προσπάθεια. Η βοήθειά τους πολύτιμη! Ξέραμε πως ό,τι και να γίνει θα είναι δίπλα μας. Σε αυτή την πορεία όμως δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω αυτούς που βρεθήκαμε, φτιάξαμε την ΤΑΡΙΑ, και συνεχίζουμε την πορεία της, τον Χρίστο Ραχιώτη, την Ελπίδα Κοφινά, το Νίκο Ανδρωνά, τον Βασίλη Παναγιωτόπουλο, την Κατερίνα Μπαμπαλή, τον Γιώργο Πιπεράκη και την Ελένη Γιαννάκη. Θέλω όμως να σταθώ σε κάποιους ιδιαίτερα. Ο Χρίστος ήρεμη δύναμη, πάντα έβρισκε λύσεις λογικές που κάποιες φορές ομολογώ ήταν αναγκαίες. Ο Νίκος έχει τόσο καλή ψυχή και πηγαίο χαμόγελο που ξεχνάς τα πάντα. Ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος, αθόρυβος και πάντα πρόθυμος και αποτελεσματικός, μου αποπνέει σιγουριά και ασφάλεια πως ό,τι και να φανταστώ μπορεί να γίνει… τρανή απόδειξη τα καταπληκτικά σκηνικά, τα έντυπα και κυρίως τα κείμενά του που μου εμπιστεύτηκε (και πάντα μου εμπιστεύεται) στα Αστροπέλαγα του Ονείρου. Αυτό το ταξίδι το κάναμε σίγουρα μαζί! Και δεν ήταν το μόνο, η πορεία μας μεγάλη… Όμως το ταξίδι γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό όταν το μοιράζεσαι και με άλλους… έτσι κι έγινε, και στην παρέα μας μπήκε η Κρίστι Ζέρβα, μια γυναίκα που μπορεί κανείς να χαζεύει το ταλέντο της και τη γλυκύτητά της. Θαυμάζω την πραότητά της που κρύβει τόσο δυναμισμό συνάμα. Με τον Γιώργο Πιπεράκη και την Ελένη Γιαννάκη νομίζω έχουμε κάνει πολλά ταξίδια μαζί (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και έχουμε μοιραστεί καλλιτεχνικές ανησυχίες αφού η αισθητική μας ματιά συγκλίνει. Μεταξύ μας δε χρειάζεται να πούμε πολλά γιατί γνωριζόμαστε πια τόσο καλά που συνεννοούνται οι ματιές μας. Αυτό κι αν συμβαίνει με την Κατερίνα Μπαμπαλή, που την άφησα εσκεμμένα για το κλείσιμο, μια φίλη πάντα δίπλα μου σε όλα, που συγκεντρώνει πολλές αρετές και με τα φωτογραφικά της κλικ έχει ντύσει με χρώματα τις αναμνήσεις μας. Πάντα εκεί να αποτυπώνει όσα, όπως η ίδια λέει, δε φαίνονται, αλλά υπάρχουν. 

Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!! Στα επόμενα…