Στα Αστροπέλαγα του Ονείρου

Όλα αυτά τα χρόνια πορείας μέσα στις σχολικές αίθουσες σχεδόν κάθε χρόνο σκαρώναμε με τους μαθητές ομαδικά ταξίδια φαντασίας...με απόλυτη ελευθερία "πετούσαμε στον ουρανό, βουτάγαμε στο βυθό να πιάσουμε αστέρια και ξεκουραζόμαστε για λίγο στους δακτύλιους του Κρόνου, ενώ παίζαμε με το φεγγάρι..."

Κάθε φορά μέσα μου ξυπνούσε αυτό μου το όνειρο και η επιθυμία, όλα αυτά τα κείμενα των παιδιών να ντυθούν με μουσική και με ονειρικά σκηνικά και να παρουσιαστούν...γιατί τα όνειρα των παιδιών πρέπει να βγαίνουν από το σεντούκι με τα παραμύθια και να ζωγραφίζουν χαμόγελα στα πρόσωπα των μεγάλων!

Αυτό συνέβη τον Ιούνιο του 2019, μια μαγική βραδιά στην αυλή του σχολείου, και ήταν μαγική γιατί βρέθηκαν και άλλοι να μοιραστούμε το ίδιο όνειρο...

Ευχαριστώ τον Γιώργο Κριτσωτάκη, τον Βασίλη Παναγιωτόπουλο και την Κρίστι Ζέρβα! επίσης την Ανδριανή Κυλάφη και τον Κώστα Τουλούπα.

Στο πρόγραμμα της παράστασης είχα γράψει ένα κείμενο αυθόρμητα, θέλοντας να προϊδεάσω τους θεατές για αυτό που επρόκειτο να παρακολουθήσουν:

"Θα μπορούσα πολλά να πω… θα αφήσω όμως τα κείμενα των μαθητών μου να σας ταξιδέψουν, στα μέρη εκείνα που συναντιούνται οι επιθυμίες και οι ψυχές των ανθρώπων… στ’ αστροπέλαγα του ονείρου!

Μέσα από τα ομαδικά ταξίδια φαντασίας που οι μαθητές δημιούργησαν ας αγγίξουμε όλοι την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων που υπάρχει μέσα μας πολύτιμο φυλαχτό.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους μαθητές μου που φέτος μου εμπιστεύτηκαν τα όνειρά τους και γίναμε συνοδοιπόροι στα ταξίδια φαντασίας τους."  

Δείτε την παράσταση εδώ:

https://youtu.be/8H23jGy3rso  (α' μέρος)

https://youtu.be/b0RfJp-UP2U (β' μέρος)

Και αν αναρωτιέστε τι είναι τα Αστροπέλαγα... ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος τα εμπνεύστηκε και έγραψε για αυτά:

"Αν αναρωτιέστε τι να ‘ναι τάχα αυτά τα Αστροπέλαγα που ανοίγονται μπροστά μας και καλούν τις  καρδιές να ταξιδέψουν, στα τόσα χρόνια που τα αρμενίζω, νομίζω πως μου ψιθύρισαν  μια απάντηση.
Είναι το μέσα μας σύμπαν, ο ζωτικός χώρος της ψυχή μας. Τον Δημιούργησε για να ορίσει το άπειρο που θα τη χωρέσει.
Ο απαραίτητος θόλος για να συγκεντρώνει την αγάπη που, αφού κοχλάσει, εξατμίζεται, ανεβαίνει και υγροποιείται, για να ξαναγυρίσει και να αρχίσει νέο κύκλο. Κάποιες σταγόνες, σαν αρχαία ρητίνη, κεχριμπάρι που χρυσίζει, στερεοποιούνται και γίνονται αστέρια, κλείνοντας μέσα τους τις υποσχέσεις, τους όρκους και όλη την ευθύνη μας απέναντι σε ό,τι αγαπάμε. Εγκλωβίζουν τις στιγμές για να τις κάνουν αιώνες και μετατρέπουν τους αιώνες σε ζωντανές στιγμές με νέα ανάσα.
Ο αεικίνητος θόλος, η ζωοδόχος ατμόσφαιρα της ψυχής μας, που σαν ουρανός φωτίζεται από τις χιλιάδες στιγμές, που σαν θάλασσα μας καλεί να την ταξιδέψουμε, με τα ακροδάκτυλα της καρδιάς  αφημένα να χαϊδεύουν τις αντανακλάσεις των στιγμών στην επιφάνειά της.
Αυτό είναι τα Αστροπέλαγά μας. Και είναι ακόμα τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι γεύσεις, οι ήχοι, οι εικόνες, η αστραπή που απελευθερώνεται τη στιγμή που η ψυχή αναφωνεί, “γενηθήτω φως”."

Αλλά όπως πάντα ένα ταξίδι προς μια παράσταση ξεκινά από τις πρόβες...

Το σκηνικό ονειρικό...όπως ακριβώς ταιριάζει στα Αστροπέλαγα... ο Βασίλης και η Κρίστι πριν από όλους μας το είχαν φανταστεί...

Και το ταξίδι στα Αστροπέλαγα ξεκινά...

Σκηνές από την προετοιμασία και την παράσταση και σε βίντεο:

Τα κείμενα των παιδιών (ομαδικά κείμενα) που παρουσιάστηκαν στην παράσταση:

Α2

Βγαίνοντας από το σχολείο μας πηγαίνουμε στο ουράνιο τόξο

που στο τέλος του έχει ένα θησαυρό

παίρνουμε λίγα κέρματα και τα δίνουμε στο καλοκαίρι  για να κρατήσει παραπάνω

παίρνουμε έναν φυσητήρα και διώχνουμε τον χειμώνα μακριά

έπειτα έρχεται η άνοιξη με τις μυρωδιές της

κάνουμε μια βουτιά στον βυθό της θάλασσας και βρίσκουμε ξεραμένα κοχύλια που μας δείχνουν τον ερχομό του φθινοπώρου

έπειτα ένα πήδημα σ’ έναν ψηλό ουρανοξύστη από όπου βλέπουμε τα πρωτοβρόχια

 και παίρνουμε μια ομπρέλα 

Την ανοίγουμε και μας παίρνει ο άνεμος μακριά και κάνουμε ένα ταξίδι μέσα στις εποχές

Όταν πέφτουν οι σταγόνες της βροχής αλλάζει χρώμα η ομπρέλα μας

Και έτσι με ένα τρόπο μαγικό το ταξίδι γίνεται ονειρικό

Σταματάμε σε ένα βουνό

Λιώνει το χιόνι και πάω να το βρω

Αυτό που βρίσκω όμως είναι μια πόρτα

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο διάστημα, ταξιδεύω στους πλανήτες

Πήγα στο φεγγάρι και κολύμπησα με τα αστέρια που πήγαιναν στη γη 

Και όσοι τα έβλεπαν έκαναν μια ευχή

Κοίταξα ψηλά και είδα τον Αυγερινό

Με χαιρέτησε αυτός, τον χαιρέτησα κι εγώ

Έφυγα από ‘δω για να δω έναν αστερισμό

Μα ξάφνου έπεσα στο χιόνι το γιορτινό που έψαχνα να βρω

Μέσα σε μια τρύπα βρέθηκα σε ένα κόσμο μαγικό

Οι άνθρωποι εκεί πιο φιλικοί με ένα χαμόγελο στα χείλη

Τους χαιρέτησα και αρχίσαμε το χορό

Έπρεπε όμως να γυρίσω να πάω πάλι σπίτι και έτσι πήρα ένα άλογο και άρχισα να τρέχω στο βυθό.

Με συνοδό τις γοργόνες και τα ψάρια πια έφτασα σπίτι και όλα καλά,

Μα ήταν νωρίς ακόμα να πάω στο κρεβάτι οπότε έκανα τη γύρα του κόσμου άλλη μια φορά

Πήρα βάρκα και κουπιά και βρέθηκα στην ακρογιαλιά να κοιτάω ψηλά στον ουρανό

Που άλλαζε χρώματα όσο νύχτωνε

Τότε είδα τα αστέρια να κάνουν το χορό τους για να κάνω μια ευχή

Να εμφανιστούν νεράιδες στη γη

Είχε πάει όμως αργά και είχα κουραστεί

Με σύντροφο τη νυχτιά σκεφτόμουνα πράγματα πολλά

Τότε μου χτύπησε ο χειμώνας το τζάμι και μου είπε «έρχομαι ετοιμάσου, γι’ αυτό βγάλε τα γυαλιά σου»

Μια φωνή φώναζε το όνομά μου, ήταν η μαμά μου

Οι εποχές έφευγαν μακριά μου και έλεγα αντίο στα όνειρά μου.

Α3

Βγαίνοντας από το σχολείο μας περίμενα τον πατέρα μου να έρθει με τη βάρκα και να με πάει σπίτι

Ήταν επιτέλους η μέρα που όλοι περιμέναμε 

Πήραμε το διαστημόπλοιο και φύγαμε για φεγγάρι 

Στη διαδρομή συναντήσαμε δράκους να παλεύουν για ένα όμορφο δελφίνι

Μα η θάλασσα το έσωσε με ένα μεγάλο κύμα

Οι δράκοι πέταξαν να πάρουν το δελφίνι αλλά αυτή τη φορά βοήθησε μια βροχή από ζαχαρωτά

Οι δράκοι γίναν από ζάχαρη και οι καρδιές τους έγιναν γλυκές και έσμιξαν

Συνέχισα το δρόμο μου για το φεγγάρι μα ένας κομήτης με πέτυχε και με έστειλε στον Άρη

Με τούμπες και κολοτούμπες  έφτασα στην Αφροδίτη 

Μα τότε έπεσα ξανά σε ένα μεγάλο δρόμο, με δέντρα καταπράσινα πάνω σε ένα λόφο

Όταν έφτασα στο λόφο θαύμασα αυτό που είδα μπροστά μου 

Τρούφες  και παγωτά έπεφταν στην αγκαλιά μου

Μα όταν άνοιξα τα μάτια ξύπνησα στην αμμουδιά πλάι στη θάλασσα

Βρήκα ένα όστρακο που έπαιζε περίεργο τραγούδι και άρχισα και χόρευα μαζί με ένα λουλούδι

Και το δελφίνι απ’ το όνειρο επήρε το λουλούδι

Και φύγανε βαρκάδα με βάρκα ένα χνούδι.

Τότε η βάρκα έγινε ένα άσπρο αεροπλάνο και έφυγε μακριά από τη γη εκεί που δεν το φτάνω.

Κι εγώ τότε άλλαξα πορεία και βούτηξα στη θάλασσα και έπιασα αστερία

Και τότε με το φίλο μου πήγαμε κάπου αλλού 

Πετάξαμε σαν γλάροι προς τη Χονολουλού

Εκεί χορέψαμε τρελά, κορδέλες στα μαλλιά, με κουδούνια στα χεράκια, ψάθινες φουστίτσες και τρέλα στα μυαλά.

Τότε πήγα σ’ ένα σπίτι και χτύπησα την πόρτα και άνοιξε η μάνα μου και είπε «ξύπνα τώρα»

Και όταν πήγα να φάω πρωινό έλεγα από μέσα μου «τι όνειρο κι αυτό!»

Β3

Βγαίνοντας από το σχολείο μας σύννεφα ήρθαν και μας προσκάλεσαν μια βόλτα να πάμε

Εκεί πάνω στα σύννεφα εμφανίστηκε μια γιγάντια γυάλα με ένα χρυσόψαρο

Το νερό χύθηκε κι έπεσε το ψάρι

Εμφανίστηκαν οι Κύκλωπες για να πάνε βόλτα το ψάρι

Εμείς συνεχίσαμε τον περίπατο με τα σύννεφα και πέσαμε απ’ τον ουρανό σ’ ένα ποτάμι

Ξαφνικά μια νεράιδα μας μεταμόρφωσε σε ξωτικά

Τότε κοιτάξαμε στον ουρανό και είδαμε τον Άρη να διαλύεται σε μικροσκοπικά κομμάτια και τον ήλιο να κλαίει.

Τα δάκρυά του σχημάτισαν τον ουρανό

Πετάξαμε στο διάστημα και συναντήσαμε έναν πελώριο άντρα με πλοκάμια

Έμοιαζε σαν εξωγήινος που μας κυνηγά

Ξαφνικά μπροστά μας μια πύλη 

Μπήκαμε μέσα και φτάσαμε στον βυθό, ένας βυθός με σοκολάτες

Σε ένα καθρέφτη αντίκρυσα το είδωλό μουστο κρεβάτι του νοσοκομείου

Δίπλα στο κρεβάτι μου υπήρχαν σπασμένες ράγες σιδηρόδρομου

Μπαίνω μέσα στον καθρέφτη και μπαίνω σε έναν κόσμο που όλοι ήταν μικροσκοπικοί κι εγώ ένας γίγαντας μπροστά τους

Εκεί μια τεράστια τσουκνίδα με χαιρετάει και με παίρνει στην αγκαλιά της

Με παρακαλά να την ποτίσω για να μας δείξει το σπίτι της πάνω στα σύννεφα

Φύλακες οι Κύκλωπες

Δυο γατόψαρα μας έριξαν λάδι στο πρόσωπό μας

Το γευτήκαμε. Είχε γεύση πικρή και παραγινομένης φράουλας

Λίγο λάδι κάτω και γλιστρίσαμε σε μια πόλη

Κάποιοι είχαν φτερά και στεφάνια στα μαλλιά

Ήταν βράδυ. Έκανε πολύ κρύο και ένας άντρας με μια μάσκα μας καλωσόρισε στο σπίτι του

Ξαφνικά ένα ουράνιο τόξο που στο τέλος του μας περίμενε ένας άνθρωπος κολοκύθα με έναν θησαυρό

Μας είπε να κλείσουμε τα μάτια μας και να πάρουμε ένα νόμισμα στην τσέπη μας 

Με μια ευχή να γυρίσουμε στην πραγματική ζωή

Γ1

Βγαίνοντας από το σχολείο μας είδαμε μια θάλασσα που μου θύμισε τις ακτές της Αργεντινής που πάντα κολυμπούσαν ροζ δελφίνια

Μου θύμισε το ροζ της  άνοιξης 

Και ξαφνικά κοίταξα πίσω μου και είδα μια πόλη με μικροσκοπικούς ανθρώπους και κτίρια φτιαγμένα από διαμάντια 

Το πιο ψηλό κτίριο όμως μου κίνησε το ενδιαφέρον, ένα εργοστάσιο ζαχαρωτών ψηλά ως τον ουρανό που μου θύμιζε την παιδικότητά μου

Αποφάσισα να το εξερευνήσω 

Με υποδέχτηκαν δυο μπλε νεράιδες που μου είπαν να προσέχω 

Και ξαφνικά πετάχτηκε ένας μονόκερος 

Τα φώτα έκλεισαν και μπροστά μου σαν ταινία βλέπω όλες τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας 

Τρομοκρατήθηκα και ανέβηκα στην πλάτη του μονόκερου που στην αρχή μου φάνηκε φιλικός 

Μετά κατάλαβα ότι ο ίδιος ήταν ζαχαρωτό και τον έφαγα

Γι’ αυτό άρχισα να πέφτω και ξυπνώ σε έναν μπλε κήπο με κόκκινα τριαντάφυλλα

Προσπάθησα να κόψω ένα αλλά τα αγκάθια του με πόνεσαν 

Απ’ τις πληγές άρχισε να βγαίνει σιρόπι ζαχαρωτού και καραμέλας. 

Όπου πατούσα τα λουλούδια μαραίνονταν και ο ουρανός σκοτείνιασε

Μετά από λίγο ένα πνεύμα με πλησίασε και μου είπε να το ακολουθήσω

Ήταν το πνεύμα των Χριστουγέννων 

Βρεθήκαμε στη μέση ενός δάσους και μου είπε να διαλέξω ένα δέντρο 

Διάλεξα τον πιο ψηλό κορμό ώστε να σκαρφαλώσω και να δω όλο τον κόσμο 

Μόλις έφτασα στην κορυφή είδα το έλκηθρο του Αη-Βασίλη να πετάει μέσα από τα αστέρια 

Όλα γύρω μου σταμάτησαν να κινούνται και τα αστέρια έσβησαν 

Μπροστά μου άνοιξε μια πύλη, με οδήγησε στα σύννεφα αλλά γλίστρησα κι έπεσα στη θάλασσα

Κάθισα και είδα όλες τις άσχημες στιγμές του παρελθόντος και παρατήρησα ότι είχα ζήσει κάτι παρόμοιο

Η επιφάνεια του νερού έγινε πάγος και παγιδεύτηκα στη θάλασσα

Ένα μωβ μπαλόνι με οδήγησε στους δακτύλιους του χρόνου, στα σύνορα της φαντασίας

Βρέθηκα σε ένα κρυστάλλινο κάστρο τόσο εύθραυστο όσο τα όνειρά μας

Κατάλαβα ότι εκεί είναι ο κόσμος που θα ήθελα να ζήσω

Ανέβηκα ψηλά και είδα τον αληθινό κόσμο   

Γ2

Βγαίνοντας από το σχολείο μας πηγαίνω στην παιδική χαρά 

Κι εκεί βουτάω σε μια λακκούβα και βγαίνω στη θάλασσα και κοιτάω τον ήλιο που είχε φτάσει πέρα από την Ιαπωνία

Και βγαίνοντας από τη θάλασσα παίρνω ένα τρένο και πάω στο φεγγάρι

Βλέπω φεγγαράνθρωπους 

Πατάω πάλι μια λακκούβα και πάω στον Άρη

Όλα τα αστέρια μαζεύτηκαν και μου έδειξαν το δρόμο προς τον Κρόνο που τα δαχτυλίδια του ήταν φτιαγμένα από ουράνια τόξα

Έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα ήμουν πάλι στη γη  πάνω στο γλυκό μου κρεβατάκι  και όταν πάλι τα έκλεισα βρέθηκα πάλι στον Κρόνο ή μάλλον ναι!... στη Σελήνη

Το έδαφός της φτιαγμένο από γκρίζα κιμωλία και μαύρο λαδοπαστέλ, πλασμένα από έναν αόρατο δημιουργό ζωγράφο, το Σύμπαν ή απλά τη φαντασία μου

Αυτή τη φορά κατάλαβα πως έκανα ταξίδι στα όνειρα των άλλων όμως είμαι παγιδευμένη στο δικό μου όνειρο, πρέπει να βγω από εκεί

Βρίσκω υπερδυνάμεις και περνώ στο επόμενο όνειρο, ενός άλλου παιδιού 

Εκεί υπήρχε παντού σκοτάδι και μετά μια εκτυφλωτική λάμψη από έναν κομήτη

Κλείνω για άλλη μια φορά τα μάτια μου και ξαφνικά μπαίνω σε μια μαύρη λιμουζίνα και γυρίζω στη γη

Στη διαδρομή χάζευα τις φιλοδοξίες εκείνου του ονειροπόλου 

Είμαι σίγουρη πως τα αστέρια ήταν πλέον σφαίρες μπιλιάρδου με τις οποίες έπαιζε όπως η ζωή με εμάς

Ξαφνικά ακούγεται ένας χτύπος σαν τον χτύπο ενός ρολογιού και μια φωνή ακούστηκε

Τότε ξύπνησα και κατάλαβα ότι το όνειρό μου ήταν μέσα στο μεγάλο όνειρό μου

Όταν βγαίνω απ’ το σπίτι με περιμένει ο φίλος μου ο Φρανκ 

Εκείνη τη στιγμή με κατάπιε η γη, βρήκα διαμάντια

Άκουγα τη φωνή του φίλου μου να μου λέει φέρε μου κάποια για να αγοράσουμε γλυκά

Είχα μαζέψει αρκετά μέχρι που έρχεται μια γιγάντια σκουλικαντέρα 

Της έδωσα τα διαμάντια να μας πάει στο φεγγάρι

Πάνω της ήμασταν σαν καβάλα στη στέκα του μπιλιάρδου 

Περπατώντας στο φεγγάρι πέφτω σε μια τρύπα του και βρίσκομαι στη θάλασσα

Καταλαβαίνω πως δεν μπορώ να κολυμπήσω και με σώζει μια γοργόνα

Κατάλαβα ότι είμαι σε έναν άλλο πλανήτη 

Η γοργόνα με άλλες παράξενες μορφές με μια φωνή σαν των Σειρήνων μου είπαν εδώ είναι το τέλος της ιστορίας 

Κι όμως δεν τελειώνει εδώ, νιώθω ότι πέφτω από ψηλά

Όταν ξυπνάω βλέπω δίπλα μου ένα φάκελο με ένα χάρτη για τη χαμένη πόλη φτιαγμένη από χαρτί

Κοιτώντας τον χάρτη φαντάζομαι τη χώρα του Ποτέ

Ο χάρτης είναι τεράστιος!

Κρίμα που το σύμπαν δεν έχει όρια όπως και η φαντασία ενός παιδιού, γιατί το κουδούνι του σχολείου δεν περιμένει ούτε λεπτό τους ονειροπόλους.   

Γ3

Βγαίνοντας από το σχολείο βρίσκομαι σε μια ακρογιαλιά

Με άμμο χρυσή και θάλασσα απέραντη και γαλανή

Η άμμος γεμάτη κοχύλια χρωματιστά

Μπαίνω στο σκάφος μου και πηγαίνω σε μέρη μαγικά

Βλέπω τα κύματα τεράστια δυνατά 

Σαν προβατάκια φαίνονται οι αφροί τους από ψηλά

Με παρασέρνουν σε κόσμους ονειρεμένους

Σε κόσμους με δέντρα ψηλά και μεγάλα κλαδιά

Τα φύλλα πέφτουν σα βροχή από ψηλά και τα λουλούδια είναι πλουμιστά

Οι μέλισσες με χαρά τη γύρη τη μαζεύουν 

Ένα δέντρο μου χάρισε τον ίσκιο του για να ξεκουραστώ

Και χάζευα τον πανέμορφο ουρανό κι έτσι σκέφτομαι πως ζω σε ένα όνειρο

Κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι στον βυθό

Να κολυμπώ με τα δελφίνια και να τα ακολουθώ

Βλέπω πολύχρωμα κοράλλια με περίτεχνες μορφές

Μου θυμίζουν τη ζωή μου κι όλες τις καλές στιγμές

Και ξαφνικά γίνομαι τόσο μικρός και όλα γύρω τεράστια και ο κόσμος μοιάζει πια τρομακτικός

Χάνομαι μες τη σκοτεινιά πέφτω σε μια άβυσσο βαθιά

Και παρακαλώ να απαλλαγώ απ’ τον εφιάλτη αυτό

Μεμιάς βρίσκομαι να πετώ στον ουρανό κι από κει να βλέπω τον κόσμο μικροσκοπικό

Νιώθω γαλήνη μετά από καιρό 

Νιώθω ανάλαφρα σαν ένα φτερό

Και την παλιά ανεμελιά μου νοσταλγώ

Ήρθε η ώρα κι εγώ να ερωτευτώ 

Όπως το ονειρευόμουν σαν ήμουν μωρό 

Μια θέρμη πλημμυρίζει την καρδιά μου

Στα μάτια του αγαπημένου μου κοιτώ κι ένα φιλί μοιράζομαι γλυκό

Κι αμέσως ταξιδεύω στο μέρος του μυαλού το πιο κρυφό

Εκεί που οι αναμνήσεις παίζουνε κρυφτό

Ποια να πρωτοθυμηθώ που είναι όλες κάτι μοναδικό

Λύπες χαρές όλες εδώ περιμένουνε να τις ξαναθυμηθώ

Αφήνομαι και παρασύρομαι σαν σε σκοινί ακροβατώ

Προσπαθώ να ισορροπήσω το συναίσθημα αυτό 

Κλείνω τα μάτια μου και πέφτω στο κενό

Δάκρυ ευτυχίας μα συνάμα δυστυχίας που το όνειρο αυτό τελειώνει

Ανοίγω τα μάτια και βρίσκομαι πάλι στο απαλό μου σεντόνι. 

Γ3

Κοιτώντας τον απέραντο ουρανό 

Έβλεπα τα χρώματά του να αλλάζουν

Και το φεγγάρι να υψώνεται στον ουρανό

Τα αστέρια ήταν όμορφα και μου θύμιζαν εσένα

Είδα ένα πεφταστέρι κι έκανα μια ευχή

Όλα αυτά που έγιναν να είχαν ξεχαστεί

Μακάρι όλος ο πόνος να έφευγε μακριά

Και η ζωή να ήτανε ανέμελη ξανά

Λέω πως είναι ώρα να ξανασηκωθώ

Γερά στα πόδια να σταθώ και να ΄ρθω να σε βρω

Αυτό που πάντα ήθελα να εξομολογηθώ

Αλλά ποτέ δεν πρόλαβα μα και δεν τόλμησα να πω

Ήξερα πως όλα θα άλλαζαν μετά από αυτό

Και φοβόμουν να πάρω ένα τέτοιο ρίσκο

Όχι ότι η ζωή μου ήταν κάτι τρομερό

Αλλά εσύ της έλειπες θαρρώ

Δεν ήταν εύκολο να είμαστε μαζί

Αλλά τις όμορφες στιγμές μας αναπολώ

Τώρα περπατάω και περνάω απ’ τα μέρη που βρεθήκαμε μαζί

Μα κάποια δεν είναι πια εκεί

Τα άλλαξε ο χρόνος όπως άλλαξε κι εμάς

Μα ίσως είναι για καλό αυτή η αλλαγή

Μιας που ωριμάσαμε θα αφήσω τους εγωισμούς

Αυτούς που με κρατούσαν πίσω και σε σένα θα γυρίσω

Λέω να ξεκινήσω να πάω να σε βρω

Μα μήπως είναι βιαστικό;

Τόσα χρόνια το σκεφτόμουν και τώρα που ήρθε η στιγμή… δε λέω σ’ αγαπάω!

Αλλά που θα οδηγήσει όλο αυτό;  

Γ4

Βγαίνοντας από το σχολείο μας είδα ανθρώπους κατατρομαγμένους κι ένα δράκο από πάνω μας

Ο δράκος πέταγε φωτιές κι εγώ βούτηξα στη θάλασσα να σωθώ και ξαφνικά είδα ένα καράβι πειρατών με ψάρια πειρατές

Και βγήκα από τη θάλασσα και είδα ένα λουλούδι που δεν το είχε κάψει ο δράκος

Ήταν ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο απείραχτο εδώ και καιρό, μονάχο του

Και είδα στο βάθος της θάλασσας ξανά το καράβι με τα ψάρια να μιλούν για την καταστροφή της γης 

Έτσι έτρεξα πήρα το λουλούδι και έφυγα μαζί του σε έναν άλλο πλανήτη

Έφτασα στον Άρη και το φύτεψα εκεί για να είναι ασφαλές

Το λουλούδι γιγαντώθηκε και προστάτεψε τη γη από τον δράκο 

Ένας τεράστιος σεισμός και εγώ βρέθηκα πάλι στον βυθό

Δίπλα μου έπεσε ένας κομήτης αλλά μαγεύτηκα όταν είδα ότι ήταν αστέρι

Ανέβηκα πάνω  του και με πήγε στο φεγγάρι και ανακάλυψα ότι ο άνθρωπος  δεν περπάτησε στο φεγγάρι 

Εκεί περπάτησαν δεινόσαυροι γιατί έτσι βρέθηκαν στη γη, μια μαμά έψαχνε το μικρό της δεινοσαυράκι

Και κάπως έτσι ξύπνησα και κατάλαβα πόσο αληθινός είναι ο κόσμος

Έτρεξα στο σχολείο αλλά δεν υπήρχε, ένα δάσος ήταν εκεί

Περπάτησα και είδα ένα σοκολατένιο σπίτι που ζούσαν κάτι μάγισσες που διόρθωναν τα λάθη των ανθρώπων 

Και είδα ένα αερόστατο που με ανέβασε ψηλά στα σύννεφα που ήταν ζαχαρωμένα σα μαλλί της γριάς

Ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε και η βροχή ήταν σιρόπι και γλύκανε τους ανθρώπους

Αφού το γεύτηκαν έφυγε από μέσα τους κάθε κακό

Γ4

Κοιτώντας τον ουρανό βλέπω τα πουλιά

Ήταν ένα σμήνος από τεράστια κατάλευκα πουλιά

Και μετά ήρθε η άνοιξη και έφυγε όλη η σκοτεινιά

Τα πουλιά φέρναν την άνοιξη 

Ανέβηκα σ’ ένα σύννεφο και τα ακολούθησα

Το σύννεφο με πήγε πολύ μακριά, στα παλιά τα παιδικά μου χρόνια

Από κει που όλα ξεκίνησαν, από την παιδική μου ψυχή 

που μεγάλωνε στα σκοτεινά σοκάκια της παλιάς μου γειτονιάς

όπου όλα ήταν αθώα

όπου όλα ήταν μικρά και μεγάλα μαζί

έτρεξα για να αναζητήσω δρόμο

έβλεπα πρόσωπα γνώριμα, παλιούς φίλους και γνωστούς

που μου θύμιζαν εμένα κάποτε 

ο δρόμος με έβγαλε σε μια αλάνα γεμάτη από μνήμες του παρελθόντος

ξαφνικά ένα δάκρυ κύλησε

δάκρυ χαράς για όσα έζησα 

και πότισα ένα λουλούδι

η σταγόνα έπεσε πάνω στον σπόρο 

και φύτρωσε ένα δέντρο

ένα δέντρο με όλες τις αναμνήσεις κρεμασμένες στα κλαδιά του

καλές και κακές, το δέντρο της ζωής

Κάθε ανάμνηση και ένας καρπός

Διάλεξα την πιο αγαπημένη και έφαγα τον καρπό της

Με ταξίδεψε σ’ ένα ηλιοβασίλεμα όπου τα χρώματα είχαν ψυχή ζωντανή που με γαλήνεψαν

Βούτηξα στο ηλιοβασίλεμα και προσπάθησα να το φτάσω

Αλλά μάταια δε μπορούσα να το πιάσω

Όλα αυτά ήταν περασμένα δε μπορούσα να αγγίξω τα ξεχασμένα

Τώρα χτίζω μόνη μου τα όνειρά μου και επιστρέφω στη ζωή για να τα κατακτήσω.