Την προηγούμενη εβδομάδα στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μου, παρουσιάσαμε σε μαθητές, γονείς και συναδέλφους όσα δουλέψαμε ως ομάδα για το πρόγραμμα αδελφοποίησης που έκανε το σχολείο μου με το Γυμνάσιο Αγίας Φυλάξεως Λεμεσού (σχολική χρονιά 2014-2015). Ήταν μια μακρά πορεία ομαδικής δουλειάς. Ιδέες, δημιουργία, χαμόγελα, άγχος, ωραίες αναμνήσεις... Όλα τα ζήσαμε και θέλαμε να τα μοιραστούμε με τους δικούς μας ανθρώπους μέσα στη σχολική μας κοινότητα. Οι μαθητές μας πάλι μας ξάφνιασαν. Έγραψαν κείμενα και όλα τα παρουσίασαν μέσα από ένα θεατρικό δρώμενο. Πρόβες ατελείωτες και οι δυο υπεύθυνοι καθηγητές που είχαμε ασχοληθεί με όλο αυτό που έγινε, νομίζαμε ότι τα είχαμε όλα υπό έλεγχο ...
Όμως οι μαθητές μας τα ανέτρεψαν όλα... Λίγο πριν το φινάλε της παρουσίασης, κλείνουν τον υπολογιστή, ανεβαίνουν και άλλα παιδιά πάνω στη σκηνή, πιάνονται χέρι χέρι όλοι και αρχίζουν να λένε από καρδιάς ένα κείμενο που δεν το είχαμε γραμμένο. Καθένας μπορεί να αντιληφθεί το σάστισμά μας, δεν γνωρίζαμε τίποτα. Κάτι είχαν κανονίσει οι μαθητές και το είχαν κρατήσει καλά κρυφό από εμάς.
Η συγκίνηση μου δεν περιγράφεται...
Λίγο πριν κατέβουν και μας ανεβάσουν μαζί τους στη σκηνή μίλησαν με αυτά τα λόγια που σας τα παραθέτω ένα μέρος αυτούσιο:
"Και κάπως έτσι έφτασε το τέλος...μιας διαδρομής...ενός ταξιδιού που μας έμαθε πολλά, πάνω από όλα όμως μας δίδαξε την πραγματική ευτυχία...μας δίδαξε πως για να κατακτήσεις το αληθινό χαμόγελο χρειάζονται αληθινοί φίλοι, χρειάζονται άνθρωποι που τους αγαπάς και σε αγαπούν...που μοιράζεσαι μαζί τους τα πιο τρελά σου όνειρα, τις ωραιότερες στιγμές, τις χαρές και τις λύπες...τα πάντα.Γίναμε πραγματική ομάδα και ποτέ δε σταματήσαμε να είμαστε...Πάντα θα υπάρχουν οι αναμνήσεις...πάντα θα στηρίζουμε ο ένας τον άλλον ακόμα και όταν θα είμαστε μακρια...γιατί οι αληθινοί φίλοι μπορεί να χωρίζονται, ίσως στην απόσταση αλλά ΠΟΤΕ στην καρδιά....Και πάντα θα περιμένουμε το επόμενο πρόγραμμα που μπορεί να μην έρθει αλλά εμείς θα ξέρουμε ότι αυτό δεν θα είναι το τελος αλλά η αρχή...η αρχή που θα δίνει φως στη ζωή μας και ελπίδα ότι τα συναισθήματα μπορούν να βγουν στην επιφάνεια αρκεί να έχεις στο πλευρό σου τους κατάλληλους ανθρώπους...Ελπίζω και άλλα παιδιά να έχουν την ευκαιρία να βιώσουν αυτό...την πραγματική ευτυχία..."
Όταν τα φώτα της σκηνής έσβησαν και λίγο μετά τις πρώτες αγκαλιές, ένας μαθητής ήρθε και μου έδωσε τις δυο σελίδες με το κείμενο που είχαν γράψει οι μαθητές και μου είπε: "Κυρία πάρτε αυτές τις σελίδες για να έχετε ολοκληρωμένο το κείμενο της αποψινής βραδιάς"
Συγκίνηση...και ένα μεγάλο ευχαριστώ από εμένα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου