Όλα ξεκίνησαν από μια αυθόρμητη σκέψη που την πυροδότησαν οι μαθητές μου, όταν υπηρετούσα στο 3ο Εσπερινό Γυμνάσιο Αθήνας (2011-2012), με τη στάση τους και την ανταπόκρισή τους σε ένα απλό δικό μου κάλεσμα στα
πλαίσια του μαθήματος της Λογοτεχνίας.
Η αφορμή δόθηκε από ένα ποίημα του Ζακ Πρεβέρ το «Βγαίνοντας από το σχολείο», που
διαβάσαμε με τα παιδιά της Β΄ Γυμνασίου που ουσιαστικά μιλούσε για την ανάγκη
των μαθητών να κάνουν ένα φανταστικό ταξίδι έξω από το σχολείο και τα
προβλήματα που τα βασάνιζαν.
Μιλήσαμε
για τα ταξίδια και τους τρόπους που ο άνθρωπος μπορεί να ταξιδέψει και
επικεντρωθήκαμε στα ταξίδια της φαντασίας που είναι και τα πιο μαγικά γιατί
επιλέγουμε εμείς τον προορισμό και δεν υπάρχει κανένας φραγμός.
Έτσι
απλά αρχίσαμε να γράφουμε, η κάθε ομάδα, δηλαδή το κάθε τμήμα, το δικό της
ταξίδι φαντασίας. Η αρχή δοσμένη, η φράση «βγαίνοντας από το σχολείο» για το
ένα ταξίδι και η φράση «το βράδυ ονειρεύτηκα ότι ήθελα» για το δεύτερο ταξίδι.
Η δική μου συμβολή περιοριζόταν στο να καταγράφω αυτά που οι μαθητές εξέφραζαν αυθόρμητα, τίποτα παραπάνω, δεν προσέθεσα τίποτα και δεν αφαίρεσα τίποτα από
όσα ειπώθηκαν σοβαρά από αυτούς. Ο ένας μαθητής προχωρούσε την ιδέα του άλλου,
και το ταξίδι συνεχιζόταν, οι προορισμοί άλλαζαν, οι σκέψεις ξεδιπλώνονταν και
νομίζω περάσαμε όλοι καλά μέσα από αυτό.
Δε
γίνανε ποιητές, ούτε πιθανά κάποιος τρίτος άνθρωπος αν διάβαζε αυτά που είπαν
θα έβρισκε κάποια καλλιτεχνική αξία. Για εμένα όμως, σαν καθηγήτριά τους που τους ώθησα σε αυτό να είναι βέβαιο ότι μου χάρισαν μια από τις πιο όμορφες στιγμές
σε αυτά τα 3 χρόνια που ήμουν στο νυχτερινό σχολείο, ίσως γιατί δε φανταζόμουν
( και συγχωρέστε με γι’ αυτό) ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο εδώ. Μου
έδωσαν από τον ενθουσιασμό τους και ελπίζω ότι στον τρόπο που παρουσιάστηκαν τα
ταξίδια φαντασίας τους να αποτυπώθηκε η σκέψη τους.
Σε
όλα τα ταξίδια φαντασίας υπήρχαν κοινοί τόποι, γεγονός που θεωρώ πολύ φυσικό
λόγω της ηλικίας τους και των αναγκών τους. Ταξίδια σε τόπους μαγικούς, τα
αστέρια, ο ήλιος και το φεγγάρι και φυσικά ο έρωτας αποτελούσαν κοινό
παρονομαστή.
Η μόνη ευχή από μένα για τους μαθητές μου είναι να προσπαθούν να μη χάνουν ποτέ τον αυθορμητισμό τους και να ονειρεύονται με τη φαντασία τους, καθώς είναι ο πιο ασφαλής και μαγικός τρόπος
για να βγαίνουν από τη σκληρή πολλές φορές πραγματικότητα και τα προβλήματά τους .